กอบก่ายเกี่ยวเหนี่ยวรั้งวังวนชีวิต

ดุจไร้สิทธิ์คิดทำตามใจฝัน

จะกฏเกณฑ์เส้นอะไรของใครกัน

ฤาเพียงฉันปันแบ่งแย่งใครมา

มรสุมรุมเร้าดูเศร้าสร้อย

หนึ่งหลุดลอยปล่อยห้วงคล้ายห่วงหา

บ้างช่างยิ้มอิ่มสุขทุกเวลา

แววนัยตาบ้างล้าอ่อนดุจซ่อนใคร

เริ่มที่ใดหยุดที่ใดในหนึ่งภพ

เส้นบรรจบจบระหว่างทางเส้นไหน

จะต้องร้าวก้าวเดินเผชิญอะไร

จึงหยุดใจหยุดไว้ในวังวน. . .

ระเบียงริ้วทิวสนบนผืนผา

โขดหินนานาประการที่ผ่านพ้น

สายลำธารซ่านไหลในกมล

โคลนเลอะจนหม่นหมองทั้งสองเรา

ยิ้มรับลายสายทางระหว่างนั้น

เกาะเกี่ยวกันฟันฟ่าในป่าเขา

มือยังแน่นแก่นยังแนบแอบแสงเงา

เสียงของเจ้าเคล้าคล้องก้องพงพรรณ

บนจุดหมายสายทางกลางสายหมอก

ริ้วระรอกหยอกเล่นดังเช่นฝัน

อรุณงามยามเช้าเข้าสู่วัน

สุริยันนั้นยังช้ากว่าพวกเรา. . .

เหม่อมองนอกหน้าต่าง

มีเพียงเส้นความห่าง. .ที่ขวางเราเอาไว้

ที่รุ้งปลายนภา ริมขอบฟ้า ฉันห่วงใย

อยากรู้ทุกความเป็นไป. .ของเธอ

ส่ ง มั น ก ลั บ ม า บ้ า ง

ข่าวคราวของคนห่างร้างกลัวพลั้งเผลอ

ทุกคืนที่ดาวเกลื่อนฟ้า คืนที่ความห่วงหาไม่มาเจอ

รู้ไว้นะคิดถึงเธอ. .แทบขาดใจ

เธอเป็นเหมือนฉันหรือเปล่า

ค่ำคืนที่เหน็บหนาวแต่ความร้อนผ่าวกลับมาใกล้

ขอแค่เธอคงมั่น อยากได้ยินว่ารักกันนะคนไกล

เรายังมีกันอยู่ใช่ไหม ทุกอณูของหัวใจ ถามมา

 




ฉันไม่รู้ว่าอะไรคือ "กวี"

แต่รู้สึกว่าคำคำนี้ ค่อนข้างยิ่งใหญ่

ซึ่งรวมถึงบทกลอนอันเพราะล้ำ อำไพ

ที่จัดว่าเป็นหนึ่งใน บทกวี

บนเส้นสายลายทางระหว่างคิด

นิรมิตรจิตสรรค์นับพันวิถี

เป็นร้อยกรองคล้องร้อยแก้วแนววลี

ดั่งแสงสีที่เรืองรองของดวงจันทร์

ล้านสลักอักษรกลอนกลบท

วิจิตรไปหมดจรดฟ้าดุจคราฝัน

เป็นหยดน้ำฉ่ำสาย เป็นแสงพรายระหว่างวัน

เป็นคำยาวคำสั้น. . .ที่หลายท่านเรียกกวี. . .