อรุณรุ่งดูเงาเราแสนเศร้า
นภาลาความมืดคืนเศร้าสร้อย
ดาราคล้อยห้อยหย่อนผ่อนให้เห็น
สิ้นแสงหล้าพร่าส่องปองจันทร์เพ็ญ
ช่างทุกข์เข็ญเป็นรอหนอคนคียง
พิมพ์วาส"
นภาลาความมืดคืนเศร้าสร้อย
ดาราคล้อยห้อยหย่อนผ่อนให้เห็น
สิ้นแสงหล้าพร่าส่องปองจันทร์เพ็ญ
ช่างทุกข์เข็ญเป็นรอหนอคนคียง
พิมพ์วาส"
เป็นความเหงา ทับถม ที่ตรมแต้ม
เหมือนเดือนแรม แซมเศร้า คราวสิ้นเสียง
สิ้นสำนวน ชวนซึ้ง รำพึงเพียง
คำร้อยเรียง รินรส พจนา
เพ้อกับเงา คราวหงอย ใจลอยเลื่อน
มองดาวเดือน เคลื่อนไกล ใจห่วงหา
ดูรนัก รักไย ไกลลับลา
เสน่หา อาลัย ใครเขาลืม
ปรับทุกข์อยู่ กับเงา เศร้าอดสู
ทุกฤดู ไฉน ไร้คนปลื้ม
รักเอ๋ยรัก อยู่ไหน ใคร่ขอยืม
อยากด่ำดื่ม ด้วยบท สะกดใจ
แล้วขับไล่ ความเหงา ที่เข้าสุม
ด้วยรักรุม กุมก่อ ความท้อไหว
ไม่ต้องมา ปลอบปลุก ทุกข์ร่ำไป
มีรักร้อย มาลัย คล้องในจินต์
"สุนันยา"
เหมือนเดือนแรม แซมเศร้า คราวสิ้นเสียง
สิ้นสำนวน ชวนซึ้ง รำพึงเพียง
คำร้อยเรียง รินรส พจนา
เพ้อกับเงา คราวหงอย ใจลอยเลื่อน
มองดาวเดือน เคลื่อนไกล ใจห่วงหา
ดูรนัก รักไย ไกลลับลา
เสน่หา อาลัย ใครเขาลืม
ปรับทุกข์อยู่ กับเงา เศร้าอดสู
ทุกฤดู ไฉน ไร้คนปลื้ม
รักเอ๋ยรัก อยู่ไหน ใคร่ขอยืม
อยากด่ำดื่ม ด้วยบท สะกดใจ
แล้วขับไล่ ความเหงา ที่เข้าสุม
ด้วยรักรุม กุมก่อ ความท้อไหว
ไม่ต้องมา ปลอบปลุก ทุกข์ร่ำไป
มีรักร้อย มาลัย คล้องในจินต์
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
