เมื่อสะดุดจุดหมายปลายทางฝัน
แต่ละวันหมุนเวียนเปลี่ยนสับสน
ทางคับแคบแนบข้างเหมือนร้างคน
มองท้องฟ้าเบื้องบน, หม่นเหลือเกิน
อยู่ข้างในหัวอกเหมือนบกพร่อง
การจดจ้องทุกอย่างยิ่งห่างเหิน
และอาจเจ็บเก็บตัวกลัวทางเดิน
ต้องเผชิญหลายหลาก, จากเรื่องราว
ผ่านเหตุการณ์หลายช่วง ห่วงเล็กน้อย
ที่ทยอยคอยจนมีคนกล่าว
ในความมืดดึกดื่นไม่ยืนยาว
มีเพียงดาวพราวส่อง, ท้องนภา
ขณะที่ผู้คนทนหลับไหล
ท่ามแสงไฟไปดับกับโลกหล้า
เพียงสายลมผ่านพบประสบตา
วันเวลาหมุนเวียน, ก็เปลี่ยนไป
รุ่งอรุณอุ่นแสงแห่งยามเช้า
ลบความเศร้าเหงาเหม่อเมื่อเจอใหม่
เพื่อส่งถึงเส้นทางไม่ห่างไกล
กับหัวใจบอบช้ำ, นอกกำแพง!
..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
