ค ว า ม มื ด
ในความมืดที่ว่างเปล่า
จิตใจฉันร้าว...คล้ายจะแตกสลาย
ไร้แสงสว่าง...ไม่มีใครเคียงกาย
เหมือนอยู่เดียวดาย....ในโลกที่มืนมน
เพียงฉันแค่...คิด
หากวันหนึ่งพระอาทิตย์...ฉายแสงทุกแห่งหน
ส่องแสงจ้า...ตลอดเวลาในบันดล
หัวใจฉันคงร้อนรน...สุขสมหรืออย่างไร
หากมีแสงทอง...ที่สาดส่อง
ความคิดคงผุดผ่อง...ประดุจดาวใส
ณ เวลานี้...มีเพียงแสงมืดมิดที่ทอดยาวไกล
กับหัวใจ...ที่ไร้สีสันตลอดกาล
หทัยกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
