ฝ น ต ก ห นั ก ม า ก
จนไม่อยากจะทำอะไร
หนาว..ตัวรุมเหมือนจะมีไข้
แถมหัวใจก็อ่อนแอ
คิ ด ว่ า อ ยู่ กั บ ค ว า ม เ ห ง า . . จ น ชิ น
แต่ทุกครั้งที่ฝนริน..กลับชะรอยแผล
โดดเดี่ยว อ้างว้าง ขาดคนดูแล
ที่เคยว่าตัวแน่...วันนี้แทบแย่เหมือนกัน
ซุ ก ตั ว กั บ ก อ ง ผ้ า
เหว่ว้า...หัวใจหนาวสั่น
ได้แต่โทษบางคนข้างบนนั้น
ทำไมไม่ส่งคนเหงาเท่าๆกัน..มาให้ฉันสักที
จนไม่อยากจะทำอะไร
หนาว..ตัวรุมเหมือนจะมีไข้
แถมหัวใจก็อ่อนแอ
คิ ด ว่ า อ ยู่ กั บ ค ว า ม เ ห ง า . . จ น ชิ น
แต่ทุกครั้งที่ฝนริน..กลับชะรอยแผล
โดดเดี่ยว อ้างว้าง ขาดคนดูแล
ที่เคยว่าตัวแน่...วันนี้แทบแย่เหมือนกัน
ซุ ก ตั ว กั บ ก อ ง ผ้ า
เหว่ว้า...หัวใจหนาวสั่น
ได้แต่โทษบางคนข้างบนนั้น
ทำไมไม่ส่งคนเหงาเท่าๆกัน..มาให้ฉันสักที
เอ-มิ-กา
ห า ก มี ค น เ ห ง า เ ท่ า เ ท่ า กั น
ใจคนนั่น คงทนทาน ด้านกว่านี้
คงไม่ร้าวร้านรัก ถักวจี
กานท์กวี กลอนเหงา เศร้านมนาน
ห า ก ย า ม ฝ น พ ร่ำ
ฝนปรายสายน้ำ ร่ายลงคงสะท้าน
หลายฤดูเปลี่ยน เวียนเลยเคยพ้นผ่าน
รักชั่วกาล มิพบคน เหงาเหมือนเดิม
ห า ก ต่ า ง ค น ต่ า ง เ ห ง า
ไม่มีใคร คอยเล่า ต่างเงียบ มิส่งเสริม
เพราะ ยิ่งเล่า ยิ่งเหงา ยิ่งเศร้า เคล้าเต็มเติม
มันยิ่งเหงา เงียบงันเพิ่ม พูนทวี
หทัยกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
