ยังสลด ไม่หาย โอ้ใจเอ่ย
ส่งลำนำ ง้องอน มาอ้นเชย
ทั้งที่เคย หมางเมิน เกินอภัย
กลัวเจ็บซ้ำ จนแย่ รอยแผลเก่า
กลัวพี่เย้า เพียงหว่าน คำหวานให้
กลัวแม้นาน กลายขื่น เป็นอื่นไป
กลัวพี่ไม่ จีรัง ดังผ่านมา
คนที่เคย ทิ้งกัน ในวันก่อน
กลับมาวอน พร่ำกานท์ รำพันหา
เชื่อได้หรือ น้ำคำ ลำนำพา
กลัวเป็นเพียง วาจา ไร้ค่าควร
โอ้พี่จ๋า ทิ้งกัน ไปนานแล้ว
คงไร้แวว รักชื่น กลับคืนหวน
ขอลบรอย รักเก่า เคยเย้ายวน
เพื่อทบทวน "รอยเปื้อน บนเรือนใจ...
"สุนันยา"
ด้วยความกลัว มัวเมา เศร้าวิตก พาตระหนก อกสั่น ขวัญผวา
ผะอักอ่วน ป่วนใจ ในอุรา ด้วยข้อหา ก่อนก่อ น่าท้อใจ
พี่ข้อปัก หลักให้ เจ้าได้คิด คนทำผิด คิดปรับ กลับตัวได้
สำนึกชอบ ตอบตรง ด้วยปลงไป แล้วน้องไย ตั้งแง่ ไม่แลมอง
พระท่านว่า ทำทาน โบราณโปรด จะถือโกรธ โทษทำไม ให้ใจหมอง
บุญน้องสร้าง วางตน บนครรลอง เนื้อนวลผ่อง ส่องแสง แห่งความดี
อันร่องรอย พลอยเปื้อน บนเรือนอ้าง คงมล้าง ว่างจิต ไม่ติดสี
พระธรรมจับ วับแวม แซมไมตรี ให้สุขขี มีด้วย ช่วยอภัย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
