~บอมกวี ขี่ทุย ลุยทุ่งกลอน~
สัมผัสเลือน นั้นเหมือน เคลื่อนสะดุด
คล้ายจะหยุด แต่ก็ พอไปได้
เหมือนสลวย สวยแท้ แต่ขัดใจ
คล้ายจะใช่! ไม่มั้ง!...มือยังจด
บางจังหวะ ประโยคทอง ร้องบังคับ
พร้อมโขกสับ ขับเคลื่อน ให้เลือนบท
วรรคดีเด่น เส้นสำคัญ สุดรันทด
จะกำหนด เช่นไร ให้ชัวร์ชัวร์
งั้น!!ลองเสริม เพิ่มแถว แนวกองหลัง
เผื่อเขื่อนพัง ก็ยังค้ำ คำสลัว
แปดเป็นเก้า เท่านั้น นั่นลงตัว
คิดจากหัว บ๊องบ๊อง บอมซองดุ๊ก
ถ้าติดปม สัมผัสพจน์ บทชีช้ำ
มาหูดำ สัมผัสนาง อย่างแสนสุข
ค่อยค่อยคิด ค่อยใคร่ ไม่เป็นทุกข์
แล้วสนุก สนาน กลางบ้านกลอน
เป็นวิธีที่ผมใช้เขียนกลอน ด้วยการเพิ่มตัวรับ เพื่อขับท่อนหลัง ตั้งคำที่6 อาจจะเป็นวิธีเก่าคร่ำ ซ้ำใคร อภัยเถิด โอ้ว..ซึ้งสุดๆ (ตรงไหน??) บอม ซอง ดุ๊ก
l]
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
