...ว้าง...
..........................
สุญญากาศว่างเว้นไม่เป็นท่า
เกิดอัตราถ้วนถี่ไร้ที่หมาย
ความรู้สึกผิดหวังซังกะตาย
จนหัวใจเปล่าดาย, เจียนตายแล้ว!
มันอ้างว้างหดหู่สู่จุดไหน
ความเป็นไปทิ้งห่างอย่างแน่แน่ว
เดินบนทางมืดบอดตลอดแนว
ไร้วี่แววหวนกลับ, เมื่อหลับตา
ณ ห้วงเหวเหลวลึกสำนึกเห็น
บังเกิดเป็นอณูซ่อนอยู่หน้า
เวิ้งวังเวงเพลงพร่ำประจำมา
บาดลึกในอุรา, ทุกนาที
กว่าถึงวันบรรจบก็หลบเร้น
ถูกเฆี่นเข่นบนเนินเกินจะหนี
โลกสีเทาเข้าหาไม่ปราณี
เหมือนว่ามีทางออก, แต่หลอกลวง
บรรยากาศขาดตอนและร้อนอบ
ลมกระทบปลายทางเป็นบางช่วง
แตกระบมถมทับไปกับทรวง
โลกทั้งปวงหน่วงหนัก, เมื่อทักทาย
สรรพสิ่งจริงแท้แค่สสาร
อาจยาวนานคาดเคลื่อนเลอะเลือนหาย
ความรู้สึกโดดเดี่ยวและเดียวดาย
ที่ปลิวว่อนกระจาย, ตายทั้งเป็น!!
.............................
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
