ชื่อบทกลอน : เหงา
ผู้แต่ง : เปรียว
ผู้แต่ง : เปรียว
ห้องนอนเก่าอบอุ่นเคยหนุนแขน
เคยซบแผ่นอกอุ่นละมุนไหว
สบสายตาก็ซึ้งถึงความใน
ใจถึงใจห่วงหาแสนอาทร
เสียงกระซิบแผ่วเบารุมเร้าจิต
ตกหว้งฤทธิ์สวาทมิอาจถอน
ภาพของเธอเด่นชัดไม่ขาดตอน
เสียงออดอ้อนปั่นป่วนรันจวนใจ
ภาพอดีตคอยย้ำความรู้สึก
คราใดนึกขึ้นมาพาโหยไห้
ในยามนี้เธออิงแอบแนบอกใคร
รู้หรือไม่ฉันท้อทรมาน
ยามต้องอยู่ดายเดียวฉันเปลี่ยวเหงา
ไม่มีเขาไม่มีรักเหมือนหักหาญ
ยามคิดถึงอ้อมแขนแสนร้าวราญ
เธอพล่าผลาญฉันให้ตายทั้งเป็น
คิดถึงเธอทุกคราที่ตาหลับ
รอเธอกลับทุกครั้งยังไม่เห็น
กินน้ำตาต่างข้าวทุกเช้าเย็น
สุดลำเค็ญฤทัยไม่สร่างเซา
ห้องนอนเก่าห้องนี้เคยมีสุข
ยามนี้ทุกข์หมองไหม้เหนื่อยหน่ายเหงา
ความคิดถึงหม่นหมางไม่บางเบา
ฉันสุดเศร้าหมองไหม้เมื่อไร้เธอ
เปรียว
เคยซบแผ่นอกอุ่นละมุนไหว
สบสายตาก็ซึ้งถึงความใน
ใจถึงใจห่วงหาแสนอาทร
เสียงกระซิบแผ่วเบารุมเร้าจิต
ตกหว้งฤทธิ์สวาทมิอาจถอน
ภาพของเธอเด่นชัดไม่ขาดตอน
เสียงออดอ้อนปั่นป่วนรันจวนใจ
ภาพอดีตคอยย้ำความรู้สึก
คราใดนึกขึ้นมาพาโหยไห้
ในยามนี้เธออิงแอบแนบอกใคร
รู้หรือไม่ฉันท้อทรมาน
ยามต้องอยู่ดายเดียวฉันเปลี่ยวเหงา
ไม่มีเขาไม่มีรักเหมือนหักหาญ
ยามคิดถึงอ้อมแขนแสนร้าวราญ
เธอพล่าผลาญฉันให้ตายทั้งเป็น
คิดถึงเธอทุกคราที่ตาหลับ
รอเธอกลับทุกครั้งยังไม่เห็น
กินน้ำตาต่างข้าวทุกเช้าเย็น
สุดลำเค็ญฤทัยไม่สร่างเซา
ห้องนอนเก่าห้องนี้เคยมีสุข
ยามนี้ทุกข์หมองไหม้เหนื่อยหน่ายเหงา
ความคิดถึงหม่นหมางไม่บางเบา
ฉันสุดเศร้าหมองไหม้เมื่อไร้เธอ
เปรียว
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
