ใหญ่ยิ่ง เกินประมาณ

    มะลิขาว....นั้นไชร้ใช่บริสุทธิ์              มหาสมุทร....ยิ่งใหญ่ใช่ไพศาล

    อาทิตย์....ร้อนเจิดจ้าพอประมาณ         เมื่อเทียบคุณ...มารดา บิดา เรา

    คือ...รัก...ที่ขาวผ่องบริสุทธิ์               คือ..รัก..ที่ไม่สิ้นสุด ไม่เหี่ยวเฉา

    คือ...รัก...ที่ร้อนแรง ไม่บรรเทา            คือ..รัก..ที่ สร้างเราให้เป็น..คน

    กี่ ราตรีที่ท่าน เฝ้าถนอม                    กี่ ราตรีที่ท่านยอม ไม่เคยบ่น

    กี่ ราตรีที่ท่าน ต้องอดทน                   กี่ ราตรีที่หมองหม่น เพราะ ทนเรา

    มี กี่คนที่ยิ้ม ยามเราสุข                      มี กี่คนที่ทุกข์ ยามเราเศร้า

    มี กี่คนที่ เช็ดตัวยามเราเมา               มี กี่คนที่เฝ้า ยามเรานอน

    อาจ มีบ้างบางที ที่ ดุบ่น                    อาจ มีบ้างบางหน พร่ำ บ่นสอน

    อาจ มีบ้างบางครั้ง นั่ง นิ่งงอน              อาจ มีบ้างบางตอน ฟ้อน ไม้เรียว

    แต่ ที่สุดที่ทำ ก็เพราะรัก                     ไม่ คิดผลักเสือกไส ไม่แลเหลียว
 
    ไม่ เคยเลยสักครา นาทีเดียว                ที่ ส่วนเสี้ยว ของ หัวใจไม่มีเรา

    ไม่ เคยขอสิ่งใด ให้หนักอก                  ไม่ เคยพูด ถางถก ให้หมกเศร้า

    ไม่ เคยเลยสักครั้ง ที่หวังเอา                 เพียง หวัง เจ้า เป็น คนดี ที่ ทรนง...........
                                                             
                                                           สำนวนแต่ง....... ปรักอดีต