คนเขียนกลอนนั่งหม่นบนเก้าอี้
ท่ามไฟสี นีออน สะท้อนไหว
ร้างจากเขียนไปนาน แก่นสารใด
เพียงคิดไปในจิต, ลิขิตคำ
ไม่ขุ่นเคืองเรื่องใดในใจแล้ว
แม้แต่แววสะอื้นของคืนค่ำ
จากบาดแผลข้างในหรือใครทำ
ด้วยราตรีสีดำ, กระหน่ำมา
คนเขียนกลอนอยากเขียนอยากเรียนรู้
มีศัตรูไล่ตามคือความกล้า
เป็นแค่คนเขียนกลอน ทำ มะดา
เห็นปัญหาของคน, คือตนเอง
คนเขียนกลอนนอนดึกเลยนึกพร่ำ
เขียนซ้ำ! ซ้ำ! ไปบ้างอย่างคว้างเคว้ง
มีชีวิตประจำคือยำเกรง
นิ่งบรรเลงเพลงเหงา, เกินเข้าใจ.
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
