ไกลรัก

ไกลรัก

ที่ฉันอยู่ตรงนี้...ไม่มีใคร
แม้กิ่งไม้ ไกวกิ่ง-ยังนิ่งสนิท
วันเวลา หมุนตะวัน ผันรอบทิศ
หมุนใจชิดช่องว่างหว่างเวลา

เหมือนไล่จับผีเสื้อเมื่อวัยเด็ก
อิ่มความสุขเล็ก-เล็ก กลับเลอค่า
เคลิ้มกลิ่นกลีบเกสรร่อนลมมา
ให้นาสารู้สึก หอมลึกล้ำ-
แล้วระเหยเลยลับกับลมผ่าน
อันตรธานย่างเยื้องจากเบื้องต่ำ-
สู่ฟ้าฟากแสนไกลในแดดกรำ
พร้อมกับนำความเปลี่ยวเหงาเดียวดาย
มาครอบงำแสงหมื่นดาวดื่นฟ้า
จนอุราผู้มอง หมอง-ใจหาย
เกาะแสงหนึ่งหิ่งห้อยพร้อยพร่างพราย
เดินทางสายขวากหนามกำแพงล้อม

เพื่อรอพบคนหนึ่งซึ่งใฝ่ฝัน
ที่ ณ วันหนึ่งบรรจงส่งกลอนกล่อม
เกี่ยวใจรัก ภักดิ์-ถวิล ถึงยินยอม
เป็นที่พึ่งพิงพร้อม รอหลอมรวม

บนหนทางสายนี้ที่วันนั้น
เธอแบ่งปันน้ำใจไว้หลวม-หลวม
ประกอบด้วยบางคำซึ่งกำกวม
กลับเอ่อท่วมใจนี้...ภักดีรอ

เมื่อเธอทิ้งทุกอย่างเคยสร้างฝัน
แล้วตัวฉัน ต้องก้าวย่าง อย่างไรต่อ
เหนื่อยจะทนเพื่อใคร? ยามใจท้อ
จะเกาะปีกแมลงปอ...ขอไปพบ
ดอกไม้คงละเมอเพ้อถามถึง
แมลง,ผึ้ง คงตรอมลืมหอม-อบ
แผ่นดินเดิมที่เอนกายเล่นซบ
คงอาลัยไม่รู้จบ...เมื่อขาดเธอ.