...น้ำตาหล่นบนทางที่วางทอด
ไร้มือกอดจากใครที่ใจขอ
หนาวเพียงไรไม่หวั่นพลันถักทอ
หวังเทียวก่อปลายฝันกับวันคอย
...เหนื่อยแสนเหนื่อยมันล้าเมื่อคราทุกข์
บางครั้งลุกขึ้นยืนฝืนไปสอย
บางครั้งล้มจมทางอย่างเลื่อยลอย
หนามก็ค่อยข่วนมาน้ำตาริน
...ปลายทางฝันอยู่ไหนช่างไกลเหลือ
มีที่เผื่อให้ไหมใจถวิล
หรือไม่มีที่ยืนคืนชีวิน
ขอเพียงดินที่ฝังกลบตอนจบเรา
..รอฟ้าสางกลางฝนแล้วค้นหา
รอดาราเป็นใจไล่อับเฉา
รอตะวันขึ้นเยือนแล้วเคลื่อนเงา
หวังมีเถาขึ้นฝันวันที่รอ...
ตะวันฉาย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
