๐ ริ้วแดดเต้นเป็นเงาผ่าวระอุ
ไอองศาบรรลุคุความกร้าว
ผิวเนื้อขับรับไอดั่งไฟกราว
ก่อเกิดวาวหยาดเหงื่อท่วมเนื้อตัว
๐ ดวงตะวันที่ลอยยังปล่อยแสง
คอยกลั่นแกล้งแผลงฤทธิ์ดุจชิดหัว
ครอบคลุมทุกสรรพสิ่งนิ่ง-น่ากลัว
ก่อนสลัวคราย่ำเข้ากล้ำกราย
๐ หลังจากเพ็ญชิงผืนคืนขอบฟ้า
ฉาบม่านดำสู่นภาดาราฉาย
กลบกลืนแสงเดชา-ตาวันวาย
คลื่นพระพายก็ไล้ใส่สกล
๐ ตัดกันอย่างสิ้นเชิงเปรียบเพลิงมอด
แสงที่ทอดยามที่-ระวีหล่น
ช่วงแห่งกาลเติมไฟใส่ร่างคน
หลังผจญอุปสรรคเพื่อพักกาย..
ระนาดเอก
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
