Re: "พลังศรัทธา อำลาบ้านกลอน"

สวัสดีครับ คุณพลังศรัทธา

ครั้งหนึ่ง.. มีหลายคนที่ไม่รู้จักกัน หรืออาจจะรู้จักกันมาก่อนแล้วเข้ามาอยู่ในบ้านหลังเดียวกันนี้ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะเรียกครอบครัวได้หรือไม่เพราะต่างก็ไม่รู้ฐานะตนเอง ว่าควรจะเป็น พ่อ แม่ ปู ย่า ตา ยาย หรือแม้กระทั่ง ลูก และหลาน อนึ่ง เมื่อมีคนทุกข์ใจ ร้อนใจ หรือเศร้าใจ ก็จะมีคนมาปลอบผู้นั้น และแลกเปลี่ยนความคิดเห็น ประสบการณ์ อาจรวมถึงวิธีแก้ไขปัญหานั้นๆที่เจอ ผ่านทางตัวอักษรภาษาไทยที่เรียกว่า "คำประพันธ์" เรื่องราวเหล่านี้ชี้ให้เห็นว่าสังคมนี้มีความผูกพันกันอย่างลึกซึ้ง หรืออาจจะไม่ลึกซึ้งก็เป็นได้ แต่ในความคิดเห็นของผม ผมจะเรียกสังคมนี้ว่า "ครอบครัว" เพราะว่าทุกคนได้ทำหน้าที่ของตนเองได้สมบูรณ์แบบแล้ว ถึงแม้ว่าร่างกายจะไม่ได้อยู่ในสถานที่เดียวกัน แต่จิตใจ ตัวอักษร และความรักในคำประพันธ์ไทย ได้อยู่ที่เดียวกัน ณ สถานที่แแห่งนี้แล้ว ซึ่งทุกคนเรียกว่า "บ้านกลอนไทย" อันเป็นสถานที่ๆทุกคนตกลงกันว่าจะพูดคุยและทำหน้าที่ของตนเองให้สมบูรณ์แบบ ให้สมกับเป็นสมาชิกของครอบครัวนักกลอน... ... ...

จึงจารร้อยถ้อยกลอนมาอ้อนถึง
ห้วงคนึงตรึงตราจึงมาหา
กลั่นบทกานท์สานยัง "พลังศรัทธา"
รจนาพาทีวจีกลอน

จะจากเรือนเคลื่อนกายมลายสูญ
จิตอาดูรด้วยโศกวิโยคหลอน
เป็นอะไรไยซึ้งจึงจากจร
กลับมาก่อนย้อนบ้านลานกลอนไทย

สู่สังเวียนเพียรร้อยถ้อยคำหวาน
ชุ่มดวงมานบ้านกลอนอ่อนไสว
ด้วยคำกานท์สานฝากจากหัวใจ
พจน์วิไลในคำนำมาเติม

ขอร้องท่านผ่านจิตบัณฑิตฯเรียก
สำเนียงเพรียกพร้อมเพรียงมาเคียงเสริม
ดำเนินย่างวางเท้าเข้าบ้านเดิม
มาเขียนเพิ่มพจน์ไว้ใน"ครอบครัว"

จากใจ
บัณฑิตเมืองสิงห์