หลังอ่านกลอน ก็นอนคิด จิตสะดุด
เหมือนโดนฉุด หลุดไหล ให้ถลำ
หรือเราเป็น เช่นคน ผจญกรรม
จึ่งได้ไร้ ให้ใครจำ ทำหมางเมิน
นอกสายตา หาไม่ ให้มองเห็น
หลุดกระเด็น นอกคอก ออกห่างเหิน
อยู่โดดเดี่ยว เดียวดาย ไร้คู่เดิน
จึงนั่งเพลิน บนเนินคาน มานานปี...
อย่าได้แคร์ คิดแง่ดี มีสนุก
นั่งปุ๊กลุ๊ก หรือคิดไร ก็ได้นี่
กระโดดเล่น เต้นบ้าง อย่างเสรี
ในสายตา ฉันคงมี เท่านี้เอง
มาทักทายคุณพี่Kanthitaค่ะ
เหมือนโดนฉุด หลุดไหล ให้ถลำ
หรือเราเป็น เช่นคน ผจญกรรม
จึ่งได้ไร้ ให้ใครจำ ทำหมางเมิน
นอกสายตา หาไม่ ให้มองเห็น
หลุดกระเด็น นอกคอก ออกห่างเหิน
อยู่โดดเดี่ยว เดียวดาย ไร้คู่เดิน
จึงนั่งเพลิน บนเนินคาน มานานปี...
อย่าได้แคร์ คิดแง่ดี มีสนุก
นั่งปุ๊กลุ๊ก หรือคิดไร ก็ได้นี่
กระโดดเล่น เต้นบ้าง อย่างเสรี
ในสายตา ฉันคงมี เท่านี้เอง
มาทักทายคุณพี่Kanthitaค่ะ
อย่าพึ่งเหงา เศร้าใจ ในความคิด
ยังมีมิตร คิดไป ให้ถลำ
ไม่เพียงเธอ ที่เพ้อ ละเมอพร่ำ
ใช่บุญกรรม แต่งใจ ให้ไร้คู่
คนรอบข้าง หวังดี พร้อมเป็นมิตร
เพื่อนยังคิด ห่วงใย ให้เธอรู้
ผมก้อหนึ่ง ซึ้งรัก มักตามดู
อย่าได้ตู่ หรือเห็น เป็นจอมโจร
เธออยู่ไหน ห่วงใย ให้ตามหา
แต่แก้วตา มองเห็น เป็นกระโถน
เจอะทีไร ไหนพี่ นี้ต้องโดน
เฝ้าตะโกน ให้รอ ท้อใจจัง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
