~ทาน(ให้)ไม่ใช่ ทาน(กิน) ~
ยื่นด้วยจิต คิดเพียงให้ มิใช่แลก
นั่นตีแตก โจทย์ทาน ผ่านแล้วหนอ
แค่เพียงเสี้ยว คิดคด คล้ายรดตอ
ไม่มีวัน ผลิช่อ ต่อใบบุญ
ยื่นให้ใคร ใคร่คิด พินิจก่อน
ถ้ามอบแล้ว รุ่มร้อน อย่าป้อนหนุน
ถ้ามอบแล้ว สุขเย็น นั่นเป็นทุน
เราเจือจุน เขาจุนเจือ เพื่อทำเนา
ยื่นหนึ่งเบี้ย เสียหนึ่งบาท บ่นขาดทุน
รู้ไหมคุณ บุญคืนกลับ ทับภูเขา
เพียงบุญไร้ ตัวตน จนบางเบา
เลยเทียบค่า มิเท่า น้ำหนักทอง
เราอยากได้ ใช่เขา ไม่อยากด้วย
ฉะนั้นช่วย แบ่งกลาง วางเผื่อผอง
เราแย่งหมับ เขาหนา น้ำตานอง
เหลือบเหลียวมอง ลองแบก แลกกันดู
เราไส้กริ่ว หิวรู้ มีหมูไก่
อ๊ะ..นั่นใคร กริ่วไส้ ไร้ไก่หมู
ลองยื่นไก่ ให้เขา อิ่มเท่าตรู
แล้วจะรู้ อิ่มทิพย์ เป็นยังไง
เราทรงสูท เขาม่อฮ่อม ไม่ยอมหรอก
คุณกระจอก ฉันกระจ่าง ต่างกันไหม
ถอดหัวโขน โยนให้แตก แลกเสื้อไป
ว้า..ด้อยใหญ่ ใจมันสร้าง เสื้อพรางตา
ทานด้วยทรัพย์ ด้วยแรง ใครแพงถูก
บุญที่ปลูก ไม่ต่าง ทางคุณค่า
ธรรมทาน บานเบ่ง เปล่งราคา
ต่อเมื่อเรา รู้ว่า ให้ด้วยใจ
ชักจะยาว หนอทาน อันบานเบอะ
จะเลอะเทอะ งดงาม ตามครวญใคร่
แต่หวังดี มีเพียบ เสียบเนื้อใน
แล้วแต่ใคร เห็นทาน ผ่านบทกลอน
เพียงรู้สึก ว่าดี ที่ได้เขียน
อาจจะเพี้ยน ภาษา ค่าไม่อ่อน
เพราะคัดจริง พิงใจ ไว้แน่นอน
มอบทุกตอน เป็นทาน แด่ท่านเทอญ
O
บอมจ้ะ
บทเพ้อๆ นั่นอาจเอ่อจากจิตแท้
โอ้ววว..ซึ้ง(ตรงไหน)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
