เห็นไหม
ครามฟ้าใสไพรขจีภูสีเข้ม
กับเวิ้งน้ำฉ่ำอิ่มเปี่ยมปริ่มเต็ม
คอยซึมอับซับเค็มที่คุกคาม
หลับตาเถิด
ลืมร้อนลวงบ่วงเชิดอันเลิศหลาม
ลืมสังคมข่มซ้ำที่ต่ำทราม
กลางสงัดนิวัตยาม สงบเย็น
ได้ยินไหม
เสียงแห่งใจใสจ้ากว่าตาเห็น
เป็นคำมั่นที่มีแหละที่เป็น
ยืนหยัดเกินกลเกณฑ์ กาลเวลา
ทิ้งเจ็บปวดแปลบลึกผนึกนั้น
กับคืนวันบั่นสิ้นถวิลหา
ไม่ต้องร่ำคำไห้รอใครมา
รอนหลู่ค่าพร่าล้ำให้ต่ำยับ
ตะวันรอนลงแล้ว
อาบแสงทองทาบแนว แถวประดับ
กระเพื่อมน้ำพรำพริบระยิบระยับ
ก่อนจะลับเหลื่อมลงตรงที่เดิม
นอนเถิดนอนนอนพักบนตักอุ่น
รออรุณอาบอรัญสรรค์สีเสริม
กับพลังหวังเบื้องหน้าที่มาเติม
หนุนใจภักดิ์หักเคลิ้ม ประเดิมคอย
พรายม่าน
สันทราย
๒๒.๐๒.๕๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
