โคลงสี่สุภาพ  วรรคสุดท้ายเขียนติดกันทั้งสี่คำนี่คะ





   คืนหนาวหยาดร่วงฟ้า            ลงดิน
พราวพร่างดังเพชรริน                 รื่นชื้น
พิศชมสร่างเพลินจินต์                รมเยศ
ดังว่านภาสะอื้น                         ร่ำร้องหาใคร

   อรุณไขแสงส่องหล้า                เรืองรอง
ราวกลบน้ำตานอง                     ซ่อนเร้น
เกรงใครสบใจครอง                   ครวญคร่ำ
ฤากริ่งดินจะเต้น                       ไต่ฟ้าสู่สม


แต่งออกโบราณไปไหมคะ  พยายามจะให้เข้ากับหัวข้อ  รุ่งอรุณ  ที่สุดแล้ว
เพราะคิดถึงน้ำค้างทีไร  คิดถึงเวลาพราวแดดก่อนระเหยหายทุกที  น้ำค้างคงไม่ชอบรุ่งอรุณสักเท่าไหร่มั้งคะ