ท่ามกลางพวกพรรคเพื่อนและพี่น้อง
ตางจับจ้องจับผิดอยู่เสมอ
ความหวังดีมีมากล้นจนเกินเบอร์
ทำได้เพียง ออ เออ...แล้วจากไป
ผ่านมานานเช่นนี้ยังมิเปลี่ยน
เพียงหมุนเวียนผู้คนยากผลักไส
เพราะให้เกียรติ..ด้วยคำว่า"เกรงใจ"
นั่นผู้ใหญ่ ผู้หวังดี ผู้ชี้ทาง
ทุกคนล้วน มีบุญคุณหนุนใหญ่ยิ่ง
ท่ามความจริงแค่คำพูดคำถากถาง
พ่อแม่สอน...ลองคิดและปล่อยวาง
พวกเขาเป็นเช่นนั้นบ้าง..ให้ผ่านเลย
"ไม่เป็นไร"...ใช้ท่องจนคล่องปาก
ปล่อยเรื่องยาก เป็นเรื่องยาก ไปเฉย-เฉย
"ช่างมันเถอะ" เดี๋ยวก็ผ่านไปอย่างเคย
ไม่ต้องเอ่ย ถ้อยความ...แม้เพียงคำ.





ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า