[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เขียนชีวิต]

มีเส้นกั้นบางเบาซ่อนอยู่
ในท่วงทำนองแห่งคำพูด
ในลีลาลื่นไหลของภาษากาย
เส้นกั้นนั้นบางเบา แทบมองไม่เห็น
แต่ทุกครั้ง ที่มีบางคนก้าวล้ำ
ความอ่อนแอนั้น จะทำงาน
ความเจ็บปวดนั้นจะแทรกตัวออกมา
ในแทบทุกอณูความรู้สึกที่เกิดขึ้น
ฉันคือจิตกร ที่รักภาพเขียนของตัวเอง
แต่มักไม่พกพาภาพเขียน
ในสายตาของฉัน มีภาพเขียนที่ทับซ้อน
ฉันมองไม่เห็น ฉันหวาดกลัว
จึงแต้มสีขาวในรูปที่พึ่งวาดเสร็จ
หวังจะได้รับ การเริ่มต้น
แต่ท้ายที่สุด
เขาตราหน้า ว่าฉันคือขบถ
และภาพเขียนนั้น.. ถูกลืมไว้ข้างหลัง
เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมดช่างเจ็บปวด
พู่กันของจิตกรไม่อาจเติมแต้มจินตนาการ
ความเพ้อฝันลมแล้ง
ไม่อาจนำพาเขาไปสมสู่ความจริง
เขาสำรอก อาเจียน ซากความจริงที่ชวนคลื่นเหียร
กากเดนที่เขาสำรอก เปรอะเปื้อนผืนผ้าใบขาว
เกิดเป็นภาพเขียนเชิงสัญลักษณ์นิยม
ที่ตัวฉันและเธอทับซ้อนกัน เขาและเธอซ้อนทับกัน
ฉันและเขา ซ้อนทับและทับซ้อนกันและกัน
เราต่างกัดกินกันและกันด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
ในห้วงจินตภาพ เศษเสี้ยวความจริงประติดประต่อ
ความรัก ความขัดแย้ง สงคราม ความขมขื่น
หญิงสาวคนหนึ่ง ทำอัตวินิบาตกรรมซ้ำไปมาอย่างอ้อยอิ่ง
นัยตาเธอดูเศร้า แต่ก็มีความสุข
นัยตาของผู้เฝ้ามองแลดูเศร้า แต่ก็มีความสุข
ฉันระบายสีภาพทั้งภาพ
ด้วยเสี้ยวเศษความจริงที่กำลังล่อยลอย

สวัสดี.. กวี นายตายหรือยัง ?