ไม่อยากเป็นคนที่ใช่ของใครหรอก
กลัวช้ำชอกตอกย้ำเวรกรรมเอ๋ย
รักเพราะความสงสารดวงมานเอย
จึงต้องก้มไม่ต้องเงยสุดเอ่ยคำ
คนที่ใช่ดั่งใจที่เคยคิด
เพื่อเป็นมิตรร่วมเรือนเพื่อนร่วมค่ำ
ในอุดมคติดำรินำ
คงชื่นฉ่ำชีวีเท่านี้พอ
แต่เวรซ้ำกรรมซัดเข้ามัดแขน
ตัดสินใจชั่วแล่นดั่งแขวนศอ
เกิดสงสารจับใจไม่รีรอ
เชิญเข้าหอห้องในด้วยใจเร็ว
เพราะสงสารจึ่งตาบอดไม่สอดส่อง
สิ่งบกพร่อง,ไม่ชอบ,ตกขอบเหว
อยู่ด้วยกันจึงรู้ทองคำเปลว
รักล้มเหลวแหลกลาญสุดทานทน
ไม่อยากเป็นคนใช่ของใครอีก
ขอหลบหลีกไปก่อนให้นอนก้น
ขอดูกันนานนานมิร่านรน
ขอรักคนที่ใช่ ถูกใจถึงจะเอา
“ไพร พนาวัลย์”
ความสงสาร นั้นหนา ยิ่งกว่ารัก
คิดให้หนัก ปักตรึง จึงแอบเฝ้า
วันเวลา นานเนิ่น เมินซึมเซา
กลายเป็นเหงา เศร้าใจ ในวันนี้
อยู่กันไป ใกล้ชิด สนิทเหมือน
เป็นทั้งเพื่อน เตือนย้ำ พึมพำหมี
อาจหงุดหงิด ขี้บ่น กมลมี
เรื่องจู้จี้ ซุกซอก ชอกช้ำทรวง
คิดถึงตอน รักกัน มันกว่าแห้ว
เมื่อเลือกแล้ว แม้ผิด ดั่งติดบ่วง
ก็ต้องทน ฝืนยิ้ม พริ้มแดดวง
จนถึงช่วง ตายจาก พรากกันไป
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
