เมื่อก่อนไปทำงานกับลูกพี่
เขาไม่มีบอกสอนกันต่อหน้า
คงกลัว“วัดรอยเท้า”เข้าตำรา
“หวงวิชา”กันจังกลัวดังเกิน
ต้อง“ครูพักลักจำ”ต่างคำสอน
ทำเมื่อตอนไม่อยู่ครูห่างเหิน
เฝ้าสังเกตเคล็ดลับจับประเมิน
แล้วดำเนินตามรอยค่อยเป็นไป
ไม่ได้เข้าโรงเรียนดั่งเพื่อนเขา
เพราะตัวเรายากจนต้องทนไหว
ทำงานเป็นลูกน้องจ้องกลไก
เขาทำกันยังไงใคร่ลองดู
ประสบการณ์ผ่านมาจึงกล้าหาญ
จนเชี่ยวชาญเชิงช่างทางต่อสู้
บุกตะลุยกรุยงานเข้าพันตู
ให้เขารู้เราก็คนวิ่งชนงาน
“ไพร พนาวัลย์”
มัวแต่ดูมวยเลยโดนสาวน้อย พันทองปาดหน้าจ้อย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
