สิ้นดวงใจให้ถวิลสิ้นหรรษา
ราวกับว่าป่าชัฏสงัดเสียง
เคยพร่ำเพ้อเสนอคำไร้สำเนียง
ความเหงาเพียงเรียงล้อมอยู่พร้อมเรา
กระจกใจไร้เงาเฝ้าชะแง้
คงมีแต่แดดับให้อับเฉา
ไร้หัวใจไร้จิตสนิทเนา
ต้องซึมเซาเปล่าเปลี่ยวเพียงเดียวดาย
ปกคลุมสิ้นวิญญาณด้วยม่านหมอก
ความช้ำชอกหลอกหลอนไม่จรหาย
จะจางสิ้นวิญญาณสำราญกาย
พร้อมความตายวายชีวิตจิตคะนึง...
-บูรพาฯ-
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
