...เดินฝ่าฟันควันหมอกที่หลอกพราง
กับรอยทางน้ำตาที่รินทั่ว-
อาบสองแก้มเย็นชื้นให้ตื่นกลัว
กอดเพียงตัวหนาวสั่น...ให้หวั่นใจ
...คนปลายทางคอยท่าอยู่ไหนเล่า
คนที่เฝ้าปลอบประโลมอยู่หนไหน
เมื่อหมอกบางปลายตาจะหาใคร
ควันหมอกใจคลุกกรุ่นเป็นทุนเดิม
...เส้นสายหมอกหยอกเหย้าให้เข้าที่
เพื่อหลบลี้หรือหลีกทางคอยวางเสริม
เหมือนหมอกมัวเข้ากลั้วใจไปต่อเติม
มาเพื่อเพิ่มความโศก...พัดโบกทาง...
ตะวันฉาย
เริ่มเข้าสู่ฤดูเหงาที่หนาวเหน็บ
กล้ำลืนเก็บเจ็บล้นจนฟ้าสาง
สีงที่เห็นเหลือบแลแค่หมอกจาง
สีเทาทอทาบวาง เส้นทางเดิน
รออุ่นไอ ฉายนวลอวลกรุ่นกลิ่น
ที่ถวิลรินรื่นดูตื้นเขิน
สายน้ำตา จากใจยังไหลเพลิน
ต้องเผชิญปวดร้าวเมื่อหนาวมา
โอ้ลมเอยลมพัด สะบัดไหว
ช้ำทรวงในขื่นขมตรมหนักหนา
ละอองคลุม รุมเร้าเศร้าโศกา
ไร้แสงทองผ่องนภา อุราระทม
"สุนันยา"
กล้ำลืนเก็บเจ็บล้นจนฟ้าสาง
สีงที่เห็นเหลือบแลแค่หมอกจาง
สีเทาทอทาบวาง เส้นทางเดิน
รออุ่นไอ ฉายนวลอวลกรุ่นกลิ่น
ที่ถวิลรินรื่นดูตื้นเขิน
สายน้ำตา จากใจยังไหลเพลิน
ต้องเผชิญปวดร้าวเมื่อหนาวมา
โอ้ลมเอยลมพัด สะบัดไหว
ช้ำทรวงในขื่นขมตรมหนักหนา
ละอองคลุม รุมเร้าเศร้าโศกา
ไร้แสงทองผ่องนภา อุราระทม
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
