[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เขียนชีวิต]

ณ วันหนึ่งในป่าใหญ่ไม่ใหญ่มาก
มีสุนัขขี้เรื้อนตัวหนึ่ง
คาบเศษเนื้อเน่าไปหาสุนัขจิ้งจอก
ชักชวนสุนัขจิ้งจอกกินเศษเนื้ออันนั้นด้วยกัน
เนื่องด้วยต่างก็รู้โดยสัญชาตญาณสุนัข
ว่าต่างฝ่ายต่างก็หิวโหย
สุนัขจิ้งจอกปฏิเสธอย่างเย้ยหยัย
แม้ว่าตัวจะเคยกินเมื่อยามอดอยากมาแล้วก็เถอะ
สุนัขขี้เรื้อนคะยั้นคะยอและยัดเยียดเศษเนื้อเน่านั่น
สุนัขจิ้งจอกทนไม่ไหวจึงไปบอกกล่าวแก่ราชสีห์
ว่า เจ้าสุนัขขี้เรื้อนพยายามขโมยเนื้อของฉันไป
และแน่นอนทีนี้ สุนัขขี้เรื้อนนั้นสกปรกยิ่งกว่าเคย
ในขณะที่ราชสีห์และสุนัขขี้เรื้อนมีพาทีกรรมกัน
สุนัขจิ้งจอกก็แอบย่องไปหาคนขายเนื้อ
ซึ่งมีเนื้อที่สดใหม่และน่าเอร็ดอร่อยมากกว่า
แม้จะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ด้วยความหิวโหย
สุนัขจิ้งจอกก็พร้อมจะเลียขาคนขายเนื้ออย่างประจบ
เพียงเพื่อขอเศษเนื้อมาบรรเทาความอยากบ้าง
แต่ก็ด้วยว่าคนขายเนื้อนั้นเห็นคุณค่าของเนื้อที่ตนมีอยู่
จึงไม่ได้ให้เนื้อแก่สุนัขจิ้งจอกไป (ซึ่งนั่นก็คงเป็นเรื่องดีอยู่มาก)
และเมื่อเลียจนน้ำลายที่เคยเปียกชุ่มของตนเกือบจะแห้งกร้าน
แต่ก็ยังไม่ได้แม้เพียงเศษเนื้อเล็กๆ
จะได้ก็เพียงแต่กลิ่นอันรัญจวญใจนั่น
สุนัขจิ้งจอกจึงจำใจต้องจากคนขายเนื้อไป
ด้วยความอยากที่ยังเต็มเปี่ยม
หายเข้าไปในป่ามืด
จะกลับมาขอเศษเนื้อจากสุนัขขี้เรื้อนก็คงไม่ได้
เพราะวาทะกรรมของตน
แล้ววันนั้น สุนัขจิ้งจอกได้เนื้อจากใคร ?
ไม่มีใครรู้.. ไม่มี...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .