(อิอิ)
ตอนที่ ๑
ตอนที่ยังเป็นเด็กตัวเล็กนั้น
คนบ้านฉันคุยเฟื่องแต่เรื่องผี
แว่วเสียงหอนของหมายามราตรี
ดวงฤดียิ่งกลัวแทบหัวฟู
คนแก่เล่าได้ดีแนวผีปอบ
จนฉันหอบหวาดกลัวปิดหัวหู
อีกเรื่องผีกองกอยมาจากป่าภู
ขนลุกซู่ทุกครั้งที่ฟังกัน
เล่าว่าเห็นจะจะผีกระสือ
มันกระพือแสงไปน่าไหวหวั่น
พร้อมเจ้าผีกระหังข้างหลังมัน
กลางคืนวันเพ็ญแจ้งไร้แสงไฟ
ฉันเป็นเด็กอกสั่นและขวัญหาย
เยี่ยวเรี่ยรายลงลานหน้าบ้านใหญ่
ทุกวันนี้ยังกลัวจับหัวใจ
เกรงผีไล่หลังมาจากป่าลึก!ฯ
ตอนที่ ๒
ค่ำคืนเงียบเยียบเย็นจันทร์เพ็ญส่อง
นกแสกร้องก้องมาเวลาดึก
ความหวาดหวั่นพลันย้ำจิตสำนึก
จนรู้สึกกลัวผีขึ้นที่ใจ
ฉันคอยหวังนั่งห้างอยู่กลางป่า
รอสัตว์มากินโป่งทุ่งโล่งใหญ่
มีเครื่องมือสำรองเพื่อส่องไฟ
ปิดเอาไว้เหงื่อชุ่มแอบซุ่มดู
เสียงนกแสกลอยลมยังข่มขวัญ
ในใจฉันช่วงนี้กลัวผีอยู่
สายลมพัดพราวมาจากป่าภู
ชวนหดหู่ทุกข์ท้อจริงหนอเรา
อยากชมสัตว์จึงมาเที่ยวป่าใหญ่
ยอมขึ้นไปนั่งห้างเหมือนอย่างเขา
กลับรู้สึกกลัวผีตาสีเทา
เกรงมันเข้ามาหยอกหลอนหลอกอำ
ท่องนะโมตัสสะคลำพระขลัง
ด้วยคิดหวังสดชื่นในคืนค่ำ
แต่เพียงนกแสกป่าร้องมาย้ำ
ก็เติมซ้ำฤดีกลัวผีมา!ฯ
อริญชย์
๔/๑๐/๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
