ขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตสาเหตุที่กลัวหมี
ตอนที่ยังเป็นเด็กตัวเล็กนั้น
คนบ้านฉันคุยเฟื่องแต่เรื่องหมี
แว่วเสียงหอนของหมายามราตรี
ดวงฤดียิ่งกลัวแทบหัวฟู
คนแก่เล่าได้ดีแนวหมีปอบ
จนฉันหอบหวาดกลัวปิดหัวหู
อีกเรื่องหมีกองกอยมาจากป่าภู
ขนลุกซู่ทุกครั้งที่ฟังกัน
เล่าว่าเห็นจะจะหมีกระสือ
มันกระพือแสงไปน่าไหวหวั่น
พร้อมเจ้าหมีกระหังข้างหลังมัน
กลางคืนวันเพ็ญแจ้งไร้แสงไฟ
ฉันเป็นเด็กอกสั่นและขวัญหาย
เยี่ยวเรี่ยรายลงลานหน้าบ้านใหญ่
ทุกวันนี้ยังกลัวจับหัวใจ
เกรงหมีไล่หลังมาจากป่าลึก!ฯ
อริญชย์
๔/๑๐/๒๕๕๕
ปล.ตอนจบลงไปแล้วเมื่อวานนี้จ้ะ อ่านตอนนี้เสร็จ ย้อนกลับไปอ่านตอนจบอีกทีก็ดีนะ ฮ่ะฮ่ะ
บอกแล้ว ว่า “ชีวิตนี้ไม่เคยกลัวผี” เชื่อหรือยัง ทุกท่าน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
