แสงสุริยน ผ่านพ้นขอบฟ้า
ดวงตะวันลา กลับมาอีกหน
ไม่ลาลับล่วง ยังห่วงกังวล
แสงไม่อับจน ถึงคนที่รอ
เฝ้าแต่คิดถึง ประหนึ่งตะวัน
ส่องแสงประจัน ทุกวันเลยหนอ
สร้างความสุขให้ ดั่งใจเพียงพอ
เริ่มต้นเคล้าคลอ เหมือนตอหัวเสือ
ก่อรังฝังรก หยิบยกอาหาร
บินร่อนรังควาญ ทั่วย่านไม่เหลือ
ที่ใดมีกลิ่น โบยบินหาเหยื่อ
กัดกินสาปเนื้อ ส่วนเหลือสู่รัง
ดวงตะวันลา กลับมาอีกหน
ไม่ลาลับล่วง ยังห่วงกังวล
แสงไม่อับจน ถึงคนที่รอ
เฝ้าแต่คิดถึง ประหนึ่งตะวัน
ส่องแสงประจัน ทุกวันเลยหนอ
สร้างความสุขให้ ดั่งใจเพียงพอ
เริ่มต้นเคล้าคลอ เหมือนตอหัวเสือ
ก่อรังฝังรก หยิบยกอาหาร
บินร่อนรังควาญ ทั่วย่านไม่เหลือ
ที่ใดมีกลิ่น โบยบินหาเหยื่อ
กัดกินสาปเนื้อ ส่วนเหลือสู่รัง
ตะวันลับฟ้า มิลาเลื่อนหาย
ทอแสงประกาย วันใหม่มีหวัง
กระจ่างสีทอง พราวผ่องพะวัง
สว่างสtพรั่ง เหมือนดั่งทองทา
มิห่วงตะวัน จะหันหักเห
เหมือนดั่งลมเพ พัดเซถลา
เมื่อยามอรุณ แสงอุ่นงามตา
อยู่ปลายนภา สง่าดูงาม
อกเอ๋ยคนเรา เคยเคล้าเคียงอยู่
กลับกลายอดสู ไม่ดูไม่ถาม
หลบเลี่ยงเลยลา หายหน้าทุกยาม
ฟ้าแดงฟ้าคราม สิ้นความผูกพัน...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
