ยังไร้บทกวีหวานที่บ้านฉัน
ยังเงียบงันสิ้นหวังเช่นครั้งก่อน
ยังคอยความเมตตาเอื้ออาทร
ยังวิงวอนให้ผู้ที่รู้นำ
อยากแต่งให้เฉิดฉันลาวัณย์พจน์
อยากให้บทกลอนหวานชื่นบานฉ่ำ
อยากให้สูงสุดสอยทุกถ้อยคำ
อยากให้จำกันไว้ซึ้งใจนาน
เขียนแต่เรื่องทุ่งนาและป่าเขา
เขียนแต่เศร้าสลักถ้อยหักหาญ
เขียนแต่ความเหน็บหนาวทุกข์ร้าวราน
เขียนแต่การอนุรักษ์พิทักษ์ไพร
เธออ่านแล้วคงคิดมาผิดที่
เธอคงหนีหน้าหายไม่กรายใกล้
เธอคงกาคำตอบไม่ชอบใจ
เธอคงไปไกลแล้วสู่แวววาว
ฉันก็ยังคงเป็นอยู่เช่นนี้
ฉันก็มีแค่เรื่องป่านำมากล่าว
ฉันยังไม่ฟูเฟื่องทุกเรื่องราว
ฉันจึงหนาวน้ำตาทางกวี!ฯ
อริญชย์
๓๐/๕/๒๕๕๕
ปล.ขอบคุณนักกลอนหลาย ๆ ท่านที่แนะนำตักเตือน และทำให้ดูเป็นตัวอย่างมาตลอด อริญชย์มักจะแอบอ่านเอาความรู้เพิ่มเติม แล้วฝึกวิทยายุทธ์ไปเรื่อย ๆ
แต่สุดท้ายก็ยังประดักประเดิดเหมือนเดิม ห้า ห้า จริงไหม คุณงาย (คุณเพรางาย ครูกลอนคนนี้แนะนำได้สุดยอดมาก ๆ ปรึกษาเธอหลายครั้ง ได้ความรู้มากมายจริง ๆ)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
