ขอบคุณนะ..สำหรับทุกสิ่ง...
ไม่เคยคิดว่าถูกทอดทิ้ง..หรือถูกข่มเหง...
แม้อยากเขียนเหงาตัวเท่าฟ้า..ไล้สีป้ายทาละเลง...
วาดฝันวันวังเวง..บนผืนใจตัวเองก็ตามที...
ขอบคุณที่ทนอยู่...
กับคนไม่รู้..ค่าของคุณแบบนี้...
ขอบคุณอีกครั้งนะ..คนดี...
ขอบคุณที่แม้ถึงตอนนี้..คุณก็ยังไม่ยอมมีใคร...
อย่าทำเพื่อผมอีกเลยนะ...
เพราะเราอาจจะเจ็บจนเกินทนไหว...
ถึงแม้วันนี้..เรายังมีลมหายใจ...
อุ่นอุ่นข้างใน..ก็ไม่มีใครนอกจากเรา..ร้าวราน...
ปภัสร์
๒๓ พฤษภาคม ๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
