ยามเจ้าอยู่เคียงข้างไม่ว่างนัก
เจ้าทายทักไม่สนดั่งคนใบ้
ปล่อยให้เจ้าเหงาหงอยอย่างน้อยใจ
กับคนไกลคุยกันทั้งวันคืน
มาบัดนี้เจ้าห่างไปต่างถิ่น
โถ ยุพินคงเหงาเฝ้าขมขื่น
นึกเกลียดชังตัวเองที่ลางลืน
ต้องทนฝืนยืนเหงาไร้เงานาง
นึกเสียดายวารวันที่ผันผ่าน
มันเนิ่นนานเหลือเกินดั่งเมินหมาง
เฝ้ารอคอยจอมขวัญหวั่นเลือนลาง
จะจืดจางร้างลา รู้ค่านวล
กลับมาเถิดคนดีพี่คิดถึง
พี่ซาบซึ้งในจิตจงคิดหวน
โปรดอภัยให้พี่ที่เรรวน
จะชื่นชวนชิดใกล้ไม่ห่างเลย
“ไพร พนาวัลย์”
กว่านึกได้ ก็สาย ไปเสียแล้ว
ต้องนอนแกร่ว เจ็บหนัก นักอกเอ๋ย
รักเสียหลัก ภักดี มิคุ้นเคย
ยังละเลย ทิ้งให้ เราได้ตรม
จะไม่หวล ชวนกลับ ให้สับสน
ช้ำสุดทน หม่นหมอง ครองขมขื่น
นอนเดียวดาย หน่ายนัก รักกล่ำกลืน
ไม่มีชื่น มีสุข ซุกข้างใน
มางอนง้อ อย่างไร ใจยิ่งร้าว
คงถึงคราว จากจบ หลบไม่ไหว
ระทมท้อ หนอทรวง กลวงฤทัย
รักที่ฉัน ฝากไว้ ขอไถ่คืน
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
