ชื่อ: ๐ เหนื่อยไหม ๐
ผู้แต่ง: ตะวันฉาย
(๑)
...นับแต่วันที่เรานั้น...ปันรู้จัก
เฝ้าฟูกฟักถักทอ...กรอเส้นสาย
เพาะสัมพันธ์ ห่วงใย ใส่ข้างกาย
สลักลายสายรัก...เทียวทักมา
...เธอคือเพียงหนึ่งเดียวเหนี่ยวใจฉัน
คืนและวันไม่เคยห่างทางห่วงหา
ร้อยมาลัยคล้องเศร้าคอยเฝ้าทา
ทั้งยูกยาทาใจ...ให้บรรเทา
...อนึ่ง " คำว่ารัก" สำหรับฉัน นั้นไร้ค่า
ทั้งเย็นชาไร้สิ้นเหมือนดินเผา
มีหัวใจก็ถูกหลวมยอมเป็นเงา
ให้รักเผา ด้วยฤทธิ์ แทบปลิดปลง
...จนมีเธอก้าวย่าง...อย่างคนรัก
ทุกอย่างหนักกลับเบา...เข้าก่อผง-
ปั้นก่อร่างสร้างเถาเป็นเนาดง
มือบรรจงประคองจับ...นับวันเจอ
...ใจเคยร้าวเธอแต้มต่อทอมาปิด
ร่องรอยชิดให้เหมือนเก่าเข้าเสนอ
ฉันเป็นใครเข้ามาพบ..ประสบเธอ
จนได้เจอเธอในใจเมื่อใดกัน
(๒)
...บางครั้งฉันอาจบื้อใบ้ในเรื่องรัก
บางครั้งผลักเทียวไสให้ไปนั้น
เหมือนเจ็บปวดทรวงในเหมือนใครฟัน
แผลเป็นพันก็ประจุลุดวงมาลย์
...ใช่ว่าฉันไม่รับรู้...หรือรู้สึก
ทั้งส่วนลึกนอกในที่ใส่สาน
ทำมืดบอด...กอดเหงา...เฝ้าดักดาน
ไร้ความหวานหว่านใจใส่ลงทอ
...ฉันไม่อยากดึงเธอมาพาเธอทุกข์
กลัวไม่สุขดั่งที่ฝันวันอยู่หอ
คราบน้ำตากลัวฉันทำนำมากรอ
ให้เธอท้อ...ที่เลือกฉัน...วันผ่านมา
(๓)
...เห็นเธอเหนื่อยกับเรื่องราวข่าวคราวฉัน
คืนและวันฉันเหม่อมอง...จ้องเพียงฟ้า
หลบแสงจันทร์วันกระจ่าง...ทางดารา
เช็ดน้ำตา...ใต้สีเหลือบ...เคลือบสีจันทร์...
...เมื่อความรักผูกเงื่อน...เสมือนถัก
กลอนสลักไร้กุญแจมิแปรผัน
ความรู้สึกบันทึกค่าว่าผูกพัน
สมองมันก็จำอยู่มิรู้เลือน...
(๔)
...เวลาเคว้างบนทางฝันหวั่นไหวหนอ
มือถักทอสายทาง...หรือวางเฉือน
บนทางเก่าล้มลุก...ปลุกใจเตือน
รอคลาดเคลื่อนเลื่อนแผลที่แผ่มอง
...ความว่างเปล่าทางฝัน...รอฉันไหม?
หรือมีใครรอท่า...มาสนอง
ณ วันนั้น ฝันจะจาง,สว่างรอง
ขอเราสองประคองฝัน...อย่าหวั่นเลย...
ตะวันฉาย
๑๙ มีนาคม ๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
