วันนี้เข้าบ้านกลอนในตอนแรก
สติแตกแหวกกลอนซ่อนไม่ไหว
มีกระทู้คนเดียวเทียววางไป
อยู่ตรงไหนกลอนอยากอ่าน พาล สุดเซ็ง
เปิดกลอนเก่าคนดีที่แอบปลื้ม
เพื่อจะลืมอารมณ์ที่ปมเป่ง
กลอนน่าอ่านหวานเย็นเป็นกันเอง
ไม่อวดเบ่งบ้าบอ พอยิ้มได้
เขียนระบายออกบ้างช่างมันเหอะ
สิ่งเปรื้อนเปรอะค่อยถมอารมณ์ใส
เพื่อนคนอื่นเข้ามาอ่านบันดาลใจ
ลมข้างในค่อยดี มีคนชม
เอ เรานี่ปุถุชนเหมือนคนเถื่อน
ไม่ตักเตือนตนเองทำเบ่งข่ม
เขายังไม่รู้กฏ รสนิยม
ใช้อารมณ์กับเด็กน่าเขกกบาล (ตัวเอง)
เพียงหนึ่งวันอารมณ์ถล่มถลำ
มีทั้งขำทั้งข่มผสมผสาน
ไม่สำรวมเลยนะเกะกะระราน
ทะเยอทะยานทานทน ทุรนทุราย
ขออภัยเถิดเพื่อนที่เฉือนเชือด
อย่าเพิ่งเดือดดุด่าว่าเสาะส่าย
เรื่องเพียงนิดใช่ผิดกันมากมาย
มาขวนขวายร่ายกลอน ผ่อนอารมณ์
"ไพร พนาวัลย์"
เต่างุ่มง่าม โดนเจ้ามิวแซงไปแว้ว...
เห็นคนแก่ หงุดหงิด ให้คิดหน่าย
โถพี่ชาย วันพระ ตะบะหลอน
หายใจยาว เข้าไว้ ใช้ก่อนนอน
สวดมนต์ผ่อน นั่งมาธิ มิหมองตรม
เรื่องเล็กเล็ก มองทำไม ให้เคืองขุ่น
ใจว้าวุ่น หนุนหนัก จักขื่นขม
จงใคร่ครวญ ชวนเพลิน เดินจงกลม
ดับอารมณ์ ชั่ววูบ จะซูบนาน
เพราะรักมาก ไม่อยาก ให้หงุดหงิด
เดี๋ยวดวงจิต จักช้ำ ซ้ำฟุ้งซ่าน
คิดเสียว่า เขามาใหม่ ใจเป็นทาน
เหมือนที่ท่าน เคยให้ใคร หลายหลายคน
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
