เมื่อบุพเพสันนิวาสนิราศร้าง
จำต้องห่างนางน้องเคยปองเหลียว
เมื่อจำเป็นเค้นคาดสวาสดิ์เกลียว
แม้โน้มเหนี่ยวเทียวทักรักมิคืน
จงลืมถ้อยร้อยพันคืนวันเก่า
อย่าจมเฝ้าเงาโศกวิโยคฝืน
เพียงกองกากซากฝันนะขวัญยืน
ถอนสะอื้นขื่นช้ำแล้วอำลา
ลืมความหลังครั้งเก่าเราให้สิ้น
อย่าถวิลกลิ่นลวงความห่วงหา
กลบเศษรักหักลาญม่านน้ำตา
แล้วไขว่คว้าค่าควรเถิดนวลนาง
ปภัสร์
๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๕
จงไปดี เถิดนะ แม่ตาหวาน
น้องนงคราญ ลืมเถิด ลืมทุกอย่าง
ลืมเสียเถิด ความฝัน วันร่มทาง
ขอนวลนาง ลืมเถิด ลืมรักเรา
นึกเสียว่า วันวาน เพียงความฝัน
ทิ้งพี่นั้น หมองตรม ระทมเศร้า
วาเลนไทน์ รดน้ำสังข์ ช่อสะเดา
พี่ขอเอา น้ำตาหยด รดหลั่งแทน
กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว
[/b]จำต้องห่างนางน้องเคยปองเหลียว
เมื่อจำเป็นเค้นคาดสวาสดิ์เกลียว
แม้โน้มเหนี่ยวเทียวทักรักมิคืน
จงลืมถ้อยร้อยพันคืนวันเก่า
อย่าจมเฝ้าเงาโศกวิโยคฝืน
เพียงกองกากซากฝันนะขวัญยืน
ถอนสะอื้นขื่นช้ำแล้วอำลา
ลืมความหลังครั้งเก่าเราให้สิ้น
อย่าถวิลกลิ่นลวงความห่วงหา
กลบเศษรักหักลาญม่านน้ำตา
แล้วไขว่คว้าค่าควรเถิดนวลนาง
ปภัสร์
๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๕
จงไปดี เถิดนะ แม่ตาหวาน
น้องนงคราญ ลืมเถิด ลืมทุกอย่าง
ลืมเสียเถิด ความฝัน วันร่มทาง
ขอนวลนาง ลืมเถิด ลืมรักเรา
นึกเสียว่า วันวาน เพียงความฝัน
ทิ้งพี่นั้น หมองตรม ระทมเศร้า
วาเลนไทน์ รดน้ำสังข์ ช่อสะเดา
พี่ขอเอา น้ำตาหยด รดหลั่งแทน
กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว