เมื่อบุพเพสันนิวาสนิราศร้าง
จำต้องห่างนางน้องเคยปองเหลียว
เมื่อจำเป็นเค้นคาดสวาสดิ์เกลียว
แม้โน้มเหนี่ยวเทียวทักรักมิคืน
จงลืมถ้อยร้อยพันคืนวันเก่า
อย่าจมเฝ้าเงาโศกวิโยคฝืน
เพียงกองกากซากฝันนะขวัญยืน
ถอนสะอื้นขื่นช้ำแล้วอำลา
ลืมความหลังครั้งเก่าเราให้สิ้น
อย่าถวิลกลิ่นลวงความห่วงหา
กลบเศษรักหักลาญม่านน้ำตา
แล้วไขว่คว้าค่าควรเถิดนวลนาง
ปภัสร์
๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๕