เรียบเรียงร้อย ถอยกรอง สักสองบท
กลั่นจากหยด น้ำตา ที่รินไหล
สิ้นความฝัน รันทด สลดใจ
รักจากไป ฝากไว้ เพียงน้ำตา
ทั้งที่รู้ ดอกฟ้า สูงเกินสอย
รักหลุดลอย สิ้นแล้ว วาสนา
เพราะวันที่ สิบสี่ เดือนกุมภา
เจ้าวิวาห์ พี่นี้ ต้องสิ้นใจ
กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว
...จำใจต้อง ครองปวด รวดร้าวสาน
เพราะวิมาน สมรส ตามกฎใฝ่
รักบิดร มารดา มากกว่าใคร
ตัดสินใจ จำหมอง สนองการ...
...ดั่งเปลวไฟ ร้อนรุม สุมดวงจิต
พระพรหมคิด ลิขิตใคร่ ไม่สงสาร
ชายที่รัก กระอักบอก ช้ำชอกมานต์
ด้วยมนตร์รัก สลักผลาญ ทรมานครวญ...
...ชีวิตปลง คงตรอม ด้วยยอมรับ
โศรกเศร้าจับ จบสิ้น ถวิลหวน
คงพร่ำเพ้อ เหม่อแย่ มิแปรปรวน
เฝ้าคร่ำครวญ หวลไห้ ไปชั่วกาล...
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
