บนถนน เวลา พาให้ท้อ
คนเฝ้ารอ ไม่รู้ ว่าอยู่ไหน
ช่วงชีวิต ผิดซ้ำ อยู่ร่ำไป
จะหาใคร ช่วยปลอบ มอบคำเตือน
เกณฑ์อายุ ลุแล้ว แถวหลักสี่
แต่คนดี ที่เข้าใจ ไหงลั่นเลื่อน
ปล่อยให้เมียงมองหา ไม่มาเยือน
ความหงอยเหงาเข้าเฉือนเป็นเพื่อนตาย
คงอีกนานแนบเนากว่าเหงาผ่าน
หรือจะทนทรมาน ดุจนานหาย
หวังสุขสมขมซ้ำเข้ากล้ำกราย
จวบจนฉากสุดท้าย แห่งชีวิต
ทุกข์ระทมนั่งท้อเฝ้ารอเขา
แม้แต่เงาไม่ปรากฏคงหมดสิทธิ์
แสงแห่งหวังพังสลายกลายเป็นพิษ
ที่เข้าปลิดปลงตนของคนตรม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
