"ผ้าเช็ดหน้า?"
๐
เมื่อน้ำตาเธอไหลไปทั่วแก้ม
เธอไม่แย้มหม่นหมองครองความเศร้า
ภาพเธอท้อทุกข์ใจไม่บรรเทา
ยามมองเล่าเหมือนเธอเจอทางตัน
ไม่มีใครหันแลคนแพ้พ่าย
มีซ้ำร้ายหายลับกลับหลังหัน
บ้างเยาะเย้ยชีวิตปิดทางกัน
คนที่ปันน้ำใจให้คือเรา
โลกเธอคว้างยามล้มเราก้มฉุด
ไม่อยากเห็นเธอทรุดดุจหงอยเหงา
คอยปลอบขวัญเสริมใจให้เป็นเงา
หวังเธอลืมโลกเก่าเฉาวังเวง
เปรียบตัวเราเบ็ดเสร็จผ้าเช็ดหน้า
เช็ดน้ำตาเติมไฟให้บานเบ่ง
ทั้งปัดฝุ่นเปื้อนกายไม่หวั่นเกรง
สีผ้าเองจึงคล้ำทำเพื่อเธอ
ช่วงเวลาผ่านปล่อยเธอค่อยฟื้น
ใจค่อยคืนมีบ้างที่ยังเหม่อ
แม้เก็บซ่อนบางครั้งก็ยังเจอ
จึงเป็นเกลอปลอบปลุกเธอสุขใจ
ผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยจึงค่อยขาด
ธรรมชาติจึงหมองต้องเปลี่ยนใหม่
ผ้าเคยซับน้ำตาคราบอาลัย
ถูกเธอใส่ถังขยะผละหลงลืม..
ระนาดเอก
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
