ที่ทำงานของแซม อยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่
แซมขับรถออกจากบ้าน เลี้ยวซ้าย..เลี้ยวขวา...เลื้ยวซ้าย แล้วก็เลี้ยวขวา...ก็ถึงแล้ว
มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ ค่ะ....
เช้าของวันศุกร์หนึ่ง... อากาศหนาวเหน็บ จนกระจกหน้ารถของแซมมีเกร็ดน้ำแข็งเกาะเต็มไปหมด
ติดเครื่องรถได้ รีบเปิดที่ปัดน้ำฝน.... มันดังแกร๊ก ๆๆๆ
แซมตื่นใจมาก นึกถึงน้ำแข็งไส ใส่น้ำแดงราดด้วยนมข้น...
พอเลี้ยวที่ซ้ายแรก... อ้าว ถนนปิด..
มีรถตำรวจ รถพยาบาล รถดับเพลิง เต็มไปหมด
ตำรวจปิดถนน ไม่ให้รถผ่าน
แซมเหลือบมองดูนาฬิกา อีก 10 นาที งานจะเข้า ไม่มีเวลาหยุดดู
แซมต้องเปลี่ยนเส้นทาง......
ตลอดทาง แซมครุ่นคิด.. เกิดอะไรขึ้นน๊อ...
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แซมสวดมนต์อยู่ในใจ
สัพเพ สัตตา อะเวรา โหนตุ ..... สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ..
แซมท่องบทแผ่เมตตาแบบนี้ได้ เพราะแซมเป็นคนกลัวผีอย่างหนัก...
อะไรๆ ก็ สัพเพ สัตตา ไว้ก่อน....
แซมตั้งใจ และหมายความอย่างนั้น รู้สึกเป็นห่วง ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์นั้น...
ไปถึงที่ทำงาน เล่าให้เพื่อนร่วมงานฟัง...แต่ไม่มีใครทราบว่าเกิดอะไรขึ้น...
หลังจากวันนั้น แซมจะผ่านไปทางนั้นอีกทีก็เช้าวันจันทร์ ไปทำงานตามปกติ...
แซมผ่านตรงที่ตำรวจกั้นถนน ตอนวันศุกร์ น้ำตาซึม
ตรงมุมถนน เห็นกองดอกไม้ กระถางต้นไม้ เทียนในโหลแก้ว ตั้งอยู่มากมาย...
ใครคนหนึ่ง จากไปอยู่ดวงดาว...
แซมนึกถึง “คนข้างถนน” หรือ “ผู้พเนจร” หรือง่ายๆ ก็คือ “คนไม่มีบ้าน”
ที่เตร็ดเตร่อยู่แถวๆ นั้น เป็นประจำ แซมเห็นบ่อยๆ มีสอง สามคน มาแอบนอนอยู่ตรงซอกตึกใกล้ๆกันนั้น
อาจจะเป็น หนึ่งในนั้น หรือเปล่านะ..... จะใช่คนที่แซมเอาผ้าห่มไปให้ วันก่อนรึเปล่า
ความจริง ทางรัฐบาลก็ไม่อยากให้มีคนข้างถนน มาอยู่ตามถนนแบบนี้หรอกนะคะ..
แต่ไม่ทราบว่า เพราะงบประมาณไม่พอ หรือคนพวกนี้เคยชินกับการเป็นนกขมิ้น เตร็ดเตร่ไปเรื่อยๆ หรือเปล่า....
ในหน้าหนาวทุกๆ ปี แซมจะไปซื้อผ้าห่มบ้าง ถุงนอนบ้าง แล้วแต่งบประมาณในกระเป๋าแซมจะอำนวย..
มากบ้าง น้อยบ้าง ...ไปให้คนข้างถนนพวกนี้... สงสารที่ต้องนอนหนาว..
แซมเขียนบันทึกวันนี้ขึ้นมา เพราะแซมเฝ้าแต่คิดถึงเรื่องนี้ทุกๆ วัน มาสามอาทิตย์แล้ว...
แซมเขียนกลอน ..... จากห้วงคำนึงนี้ด้วย...เชิญไปอ่านนะคะ...
จากแซม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
