มิพึงถึงยามสาง
ต้องไกลห่างร้างเสมอ
รอเฝ้ารอพบเจอ
ฝันละเมอเพ้ออยู่ดาย
ด้วยอยากฝากคะนึง
เกรงมิถึงซึ่งจุดหมาย
ไกลห่างจึงวางวาย
แม้ขวนขวายสุดท้ายตรม
เพียงฝันอันชิดใกล้
แต่หัวใจใยขื่นขม
รุ่งเช้าเหงาระทม
ขอรื่นรมย์จมฝันดี
สิ้นแสงศศิธร
เริ่มแรงร้อนสายสุรีย์
โปรดเถิดอย่าได้มี
สิ่งใดที่เคลือบแคลงใจ
หัวใจได้ตีแผ่
เปิดเผยแท้แน่ฤทัย
ทั้งหมดที่ให้ไป
คือทั้งใจเท่าที่มี
กาแฟดำ
ปล.ช่วงนี้กาแฟไม่ค่อยว่างน๊า ตอบช้าหน่อยก็อย่าเพิ่งโกรธกัน ^__^
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
