น้อยใจโคตร ๆ
ที่เวลาเธอโกรธแล้วชอบโมโห
เอะอะก็ไม่ถูกใจ กลายเป็นเรื่องใหญ่โต
แล้วก็ชอบว่าเราโง่ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
เออเรามันโง่แถมตาบอด
ไอ้ที่ยอมมาตลอด ใช่จะคิดเองไม่ได้
ไม่เถียง ไม่พูด ไม่ได้แปลว่าไม่รู้สึกอะไร
แต่ที่เงียบเพราะไม่อยากพูดให้เสียใจ..ทำไมคิดเองไม่ได้สักที
มั่วนิ่มตามน้ำเลย...พอดีอ่านหัวข้อแล้วนึกถึงอารมณ์ตอนแต่งกลอนนี้ค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
