เวลา คราสุขได้ ปานปลิว
เรา ผ่านกาลเพียงผิว ผ่าวข้อง
มี ครองอยู่คือทิว แถวฝุ่น
ความสุข พลันแค่พ้อง สิ่งใต้อนัตตา
เรา พาตัวเกลือกใกล้ กลลวง
ควร บ่ควรก็หวง ห่วงสิ้น
นึกถึง ว่าคือดวง ใจหมด
ใคร ล่วงคือเหล่าริ้น หล่อด้วยอิจฉา ฯ
พรายม่าน
สันทราย
๑๗.๐๖.๕๔
“พรุ่งนี้ตะวัน ยังขึ้นอยู่ไหม?”