|
หัวข้อ: พิรุณโรยโปรยเหมันต์ เริ่มหัวข้อโดย: ปาระ ที่ 11 กันยายน 2009, 01:53:PM ๐ระรินโรยโปรยปรายสายธารสินธ์ หยาดหยดรินหลั่งไหลรดแดนสรวง
พระพายพัดพลาดผ่านวิมารทรวง อกแหนหวงหน่วงหนักรักบ่ดี ๐พิรุณร่างย่างกายวายวาโย เหมันต์โผผินพบเจนจบที่ หมอกมนต์ตราอาญารักปักฤดี หวั่นชีวีวายวุ่นไม่อุ่นไอ ๐สายหมอกหม่นคนหมองมิมองหน้า ในเพลาหนาวเนื้อเมื่อหวั่นไหว สายลมหวยยียวนป่วนหัวใจ เมื่อสายใยยาตราพาใจตรม หัวข้อ: Re: พิรุณโรยโปรยเหมันต์ เริ่มหัวข้อโดย: เพรางาย ที่ 11 กันยายน 2009, 04:06:PM พิรุณโรยม่านกันคิมหันต์ห่าง
และกั้นกลางซ่อนเหมันต์อันแห้งโหย แต้มเพชรพราวดวงลดาทุกคราโปรย มิรู้โดยเมตตาหรืออาธรรม์ เมื่อใจรื่นชื้นน้ำฉ่ำดินฟ้า เพลินพฤกษาผลิใบในสวนขวัญ สัตวาหาคู่ร้องสู่กัน แล้วเหมันต์ก็ย่างเท้าเข้ารุกราน หัวข้อ: Re: พิรุณโรยโปรยเหมันต์ เริ่มหัวข้อโดย: สายลมสีขาว ที่ 11 กันยายน 2009, 09:08:PM พิรุณโรย โปรยเหมันต์ อะไรนี่
ช่างผิดที่ กลกาล จะปานหา เพราะพิรุณ ควรล่วง ช่วงสาทรมา เหมันต์หนา คือหิมะ ที่ขาวโพลน หัวข้อ: Re: พิรุณโรยโปรยเหมันต์ เริ่มหัวข้อโดย: จะไม่เด็ด ที่ 12 กันยายน 2009, 08:40:AM ด้วยเหมันต์ต้องทนหนาวเคล้าสายหมอก ทั้งในนอกระลอกหนาวยังผ่าวเนื้อ พิรุณเอยจึงหลั่งฝนมาจุนเจือ ได้อาบเนื้อเผื่อแผ่แช่อุ่นไอ แต่อย่าหมายในพิรุณที่ครุ่นหนัก ด้วยช้ำรักจากวสันต์ให้หวั่นไหว อาจถาโถมหนาวประดามาหน่วงใน ให้หนาวใจหนาวฤดูสู่อารมณ์....อิอิ ...แบบว่า |