|
หัวข้อ: โดดเดี่ยว เดี่ยวดาย ปวดร้าว เริ่มหัวข้อโดย: สะเปาคำ ที่ 04 กรกฎาคม 2009, 12:12:AM โดดเดียวเดี่ยวดายในโลกกว้าง
ลอยเคว้งคว้างท่ามกลางสายธารไหล มืดหมองม่นไร้ซึ่งมิตรเคียงเดินไป สุดอาลัยความเป็นไปความเป็นจริง ยามเหน็บหนาวก็หนาวแทบขาดใจ มองทางใดไม่มีใครให้แอบอิง อยากจะพักทิ้งกายนอนแน่นิง เพราะความจริงแสนปวดร้าวเกินจะทน |