|
หัวข้อ: ความเหงา..กะ..คนไร้ตัวตน เริ่มหัวข้อโดย: >>ซาตาน..เดียวดาย<< ที่ 31 มกราคม 2009, 02:00:PM หากท้องฟ้าครอบคลุมจักรวาล หัวใจฉันก็คงถูกปกคลุมด้วยม่านแห่งความเหงา ต่างกันตรงที่ฟ้ายังมีแสงของดวงดาว แต่ใจคนเหงา..มีเพียงรอยรื้นของเงาแห่งน้ำตา ทุกครั้งที่โอบกอดตัวเอง ก็คล้ายโดนความเหงาข่มเหง และเข่นฆ่า ยิ่งฟ้ากว้างแค่ไหน ก็ยิ่งทำให้ใจคนอ่อนไหว..ทรมา หรือฟ้าเพียงอยากจะบอกว่า ฉันไม่เคยมีค่าสำหรับใคร แม้น้ำตาจะหยุดไหลริน แต่ความเจ็บปวดยังกัดกร่อนให้หัวใจขาดวิ่น แตกสลาย แค่สายลมพัดผ่าน ก็ยังหนาวเกินความต้านทานของร่างกาย ทั้ง-ทั้งที่หัวใจเต้นไหว ก็รู้สึกเหมือนว่าได้..ตายทั้งเป็น ทุกครั้งที่แหงนมองท้องฟ้า ความเจ็บปวดก็ฉายชัดในแววตาให้ฟ้าเห็น อยากให้ฟ้าตอบคำถามคนอ่อนไหว ว่าทำไมหัวใจต้องพบความชาเย็น หรือฟ้าเพียงต้องการเห็น ความเจ็บปวดของการเป็น..คนไร้ตัวตน หัวข้อ: Re: ความเหงา..กะ..คนไร้ตัวตน เริ่มหัวข้อโดย: ดวงไฟ ที่ 23 กุมภาพันธ์ 2009, 11:37:AM ตื่นขึ้นมาเปิดตารับฟ้ากว้าง
ก็เห็นเพียงความอ้างว้างและหวั่นไหว ความสับสนปนอยู่อณูใจ ทุกช่วงตอนอ่อนไหวสิ้นใยดี ฟ้ามองจากที่สูงลงสู่ต่ำ เห็นว่าใครเจ็บช้ำไหมตรงนี้ ยามที่ฝนหล่นหยดกำหนดชีวี ให้ใคร ณ ตรงนี้ แทบขาดใจ หัวข้อ: Re: ความเหงา..กะ..คนไร้ตัวตน เริ่มหัวข้อโดย: >>ซาตาน..เดียวดาย<< ที่ 04 กันยายน 2009, 09:42:AM อยากขอแค่ใครสักคน
ที่มาผลักม่านหม่นของใจให้ ไม่อยากร้องอีกแล้ว..ช้ำหัวใจ เป็นเธอได้ไหม ดูแลกัน เหงาจนไม่รู้จะทำไง สักหนึ่งนาทีได้ไหมอยู่ใกล้ฉัน อยากมองฟ้าแล้วยิ้มรับแสงตะวัน ก่อนที่ลมหายใจของฉันจะหมดลง |