ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บางคารมคมคายทำใจสั่น        บางครั้งนั้นใจก็หวั่น..ถูกเสียดสี
เจ็บล้ำลึกสุดปวดใจไม่มีอะไรดี    คารมของคนนี้ช่างน่ากลัว
                                     

เคยโดนบ่อยค่ะ ดูถูกหนะ น้องถูกหมิ่นกลอน ที่ทำการแข่งขันแล้วมีการสะดุดคือไม่โปร่งใส
แต่ก็ไม่เป็นไร ความจริงมันเป็นยังไงใครๆเค้าก็รู้กัน ก็มีประชดเหน็บแนมนิดหนึ่ง คือให้กำลังใจตัวเองค่ะ

วันเคยรุ่งรุจสุดโชติช่วง
วันลอยคล้อยหน่วงร่วงจากฟ้า
วันที่ชื่อเสียงประจักษ์ตา
วันที่ไร้ค่าถูกหมิ่นคำ
ล้วนต่างประสบพบสิ้น
ถูกหมิ่นดั่งหนามยอกให้ชอกช้ำ
ล้มลุกคลุกคลานความระกำ
กระหน่ำโถมให้ฤทัยชา
ถึงห่างไกลใช่นิราศวรรณศิลป์
พลอยแผ่นดินที่รอคนสืบค่า
หวงแหนกลอนกานท์โอ้กานดา
สู้พิทักษ์จวบชีวาจะวายปราณ
สุริยาเคยรุ่งอยู่ฉันใด
เข้าวันหน้าฟ้าใหม่คงสุขศานต์
เคยรุ๋งเรืองจรัสชัชวาล
ทิวากาลเจ้าคงคืนสู่นภา
แม้นราตรีจะมีจันทร์ขึ้นแทนเจ้า
อย่าหมองเศร้าเจ้าจะแกร่งแลแข็งกล้า
เมื่อถึงกาลแห่งรวิศศิลา
ชนจะได้ประจักษ์ค่าแก่ตาเอย

..เฝ้ามอง..หาสิ่งใด...
..ทุกสิ่งไร้..ให้ถอดถอน
..เจ็บปวด..รวดร้าว..อาวรณ์
..บั่นทอนหวัง..กำลังใจ.

..ถ้าความหวัง..ทำให้เรา..มีชีวิตอยู่
..ก็ยังสู้..เพราะอยู่..ได้ด้วยหวัง
..หวังเสียจน..เกินตน..พ้นกำลัง
..อยู่เพื่อหวัง..เกือบจะตาย..ก็หลายคราว

..ยังคิดถึง..ความดี..ทั้งที่ท้อ
..ครั้งจะก่อ..ถูกผิดยั้ง..ตั้งคำถาม
..เกิดมาเพียง..เพื่ออยู่..ชั่วครู่ยาม
..ไม่เคยถาม..ถึงสิ่งใด..มอบให้มา.

..........................................................

 emo_47 emo_47 emo_47 emo_47 emo_47