ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

การที่อยู่ใกล้กันอย่างวันนี้
แล้วทำอะไรไม่ได้ดีอย่างที่เห็น
มันช่างแสนทรมาน...การชาเย็น
เป็นสิ่งที่รำเค็ญสุดหัวใจ
มองเห็นกันในวันที่ดาวสวย
จะชวนเธอดูด้วยก็ไหนไหน
จะเอ่ยทักบอกรักกันสักวันใด
ก็ยากแค้นแสนไกลจะได้ทำ
มันเป็นเพราะอะไรที่ไหนหนอ
ทำให้ฉันเฝ้ารออย่างเจ็บช้ำ
หลายเหตุการณ์เนิ่นนานในทรงจำ
ก็คือสิ่งตอกย้ำให้ไม่ลืม

ลองแนะให้ ดวงไฟ กล้าไปทัก
ลองบอกรัก เขาไป ได้สักหน
ลองสักครั้ง เลิกที่ จะอดทน
กับความเจ็บ ท่วมท้น ล้นหลั่งมา

แล้วจะรู้ ว่าง่าย กว่าที่คิด
เรื่องของใจ ถูกผิด ไม่ต้องหา
อยากจะทำ ทำไป อย่าสงกา
สิ่งที่เธอ คิดว่า เป็นสิ่งดี
**************************

กลัวถ้อยคำที่พร่ำผ่านกาลไป
จะไม่มีอะไรเกิดกับฉัน
นอกจากหยดน้ำตามาเย้ยกัน
ให้ฉันรู้ว่าฉันไม่ใช่เลย
ในการที่จะมีใครไว้ตรงนี้
มันก็ยากเต็มทีจะเอื้อนเอ่ย
คิดว่าการที่ต้องเหงาอย่างเคย เคย
ให้ผ่านพ้นล้นเลยมันก็ดี

                         
                   จะไม่ลืมเธอ....
                   แม้จะเจอผู้คนอีกหลากหลาย
                   จะเก็บเธอไว้คิดถึงในวันเหงาที่เดียวดาย
                   ถึงแม้วันนี้ต้องจากกันไกล.....
                   จะเก็บเธอไว้ใน...ความทรงจำ

ฉันก็เก็บเธอไว้ในความทรงจำกล่องนี้
แม้มันเป็นกล่องที่ปิดตายไม่เปิดฝา
ไม่อนุญาติให้ใครผ่านเข้ามา
เพราะมันคือกล่องความทรงจำที่มีค่า...ที่ของเธอ

           ขอบคุณ..ที่ไม่ลืมกัน
           ถึงแม้ความผูกพัน..ไม่เหมือนเก่าได้
           แต่ไม่เคยลบเธอ..ออกจากหัวใจ
           ความรู้สึกดีดีที่มีให้..จะเก็บไว้ในความทรงจำ

         
           

แม้ว่าใครจะอยู่ในความทรงจำตอนนี้
แต่ก็รู้ตัวดีว่าวันนี้มันตอนไหน
แม้ว่าจะผ่านเรื่องราวกี่คราวไป
ก็คือสิ่งที่เกิดกับใจเนิ่นนาน
ทำได้เพียงคิดว่าวันนี้ คือวันนี้
กักเก็บเรื่องราวที่มีอันแสนหวาน
เก็บมันไว้ในความทรงจำจนชั่วกาล
เอามาคอยฝันหวานให้ผ่านคืน

ต่างคนก็ต่างไม่ลืมกัน
จะเก็บความผูกพันนี้เอาไว้
ไม่ว่าเวลาผ่านสักปานใด
เธอจะอยู่กับใจฉันไม่ลืม

คือคำเพ้อพวงหา

ทำไมหนอใจ           
ถึงได้เป็นใฝ่กับเขามากนัก
ทั้งที่เขาก็ไม่ได้รัก           
ยังจมปรักกับรักอยู่ทำไม


หนอใจเรา           
ทำไมลืมเขาไม่ได้
หากว่าคือลิขิตจากฟ้าไกล        
แล้วทำไมทำให้ข้าผูกพัน


หากว่าเธอมิใช่คู่แท้        
แต่ทำไมไม่มีข้อแม้ในรักนั้น
หากจะสร้างแค่มิตรภาพและสัมพันธ์     
น่าจะสร้างแค่รู้จักกันเท่านั้นนา



ทำไมต้องให้เป็นถึงความรัก       
ไม่รู้หรือข้าตระหนักถึงคุณค่า
ข้าจริงใจรู้ไหมปวดอุรา        
ฟ้าหนอฟ้าทำไมต้องแกล้งกัน



นี่หนึ่งเดือนผ่านไป       
ของใจที่ไร้รัก
ความรู้สึกของความอกหัก      
สุดช้ำนักรักทำลาย


ภาพอดีตแห่งรัก           
มันยังไม่เลือนหายไป
มันยังคงแจ่มชัดอยู่ข้างใน        
ยังไม่มีวี่แววว่าจะเลือนราง


ถ้าหากเป็นรักครั้งแรกเดือนหนึ่งผ่านไป  เราคงลืมไปแล้ว  เพราะมีเธอคนนี้มาช่วยดามหัวใจ 
แต่เมื่อเธอคนนี้จากไปใครกันเล่าจะช่วยดามหัวใจให้กัน


ก็ในวันที่เราต้องถือสัจจะ        
ว่าเราจะล่ะความรักนั้น
จะตั้งใจเป็นคนดีสักวัน        
จะทำเพื่อแม่นั้นได้ภูมิใจ


แต่ทำไมหนอความรัก     
ทำไมยากนักจักลืมได้
ทำไมข้าต้องคิดถึงอยู่ร่ำไป     
ทำไมใจหนอใจไม่ลืมเสียที



ฟ้าดินเทวดาองค์ใดได้โปรดช่วย 
ให้ข้าหายป่วยจากโรคนี้
ไม่อยากทนทุกข์อย่างที่มี     
ช่วยข้าทีข้านี้จักขอบคุณ



น้องอรเอ๋ยที่รัก        
ยากนักกว่าจะได้รักในครั้งนี้
คิดดีแล้วหรือคนดี        
ที่ทิ้งพี่ไปมีคนใหม่พลัน



พี่ก็ดีมีรักให้มิใช่หรือ     
แค่สองมือกุมไม่ได้ก็เท่านั้น
แต่ทั้งหมดของหัวใจเทให้กัน 
สร้างความรักที่คงมั่นมิได้ฤา



เขามีดีกว่าพี่ที่ตรงไหน     
ว่าความเอาใจใส่นั้นนะหรือ
พี่ก็มีมอบให้ได้สองมือ      
แล้วอะไรอีกหรือที่ต้องการ



จะวัดค่ากันที่ใจพี่ไม่หวั่น    
 หรือวัดที่ความสำพันธ์พี่ยังห่าง
จะวัดที่ใกล้ใกล้ในหนทาง        
ยอมรับพี่ห่างจนเกินไป



โอเค ! เขาร่วมเคียงคู่ดูหนังด้วย 
แต่พี่ช่วยเรื่องนี้นั้นไม่ได้
ที่สุดของที่สุดแค่มีใจ     
ที่ส่งให้ไม่มีวันจะเสื่อมคลาย



แม้พี่อาจทำใจให้ไกลห่าง     
ด้วยทนฝืนกลืนอ้างว้างอยู่มิหาย
ด้วยใจที่รักจริงมิอาจวางวาย     
กลัวเขาจะทำร้ายสิคนดี



ใจอยากจากพรากไกลพี่ไม่ว่า 
ขอเถิดหนาอ่านกลอนลาตรงบทนี้
ดูแลตัวเองทั้งกายใจให้ดีดี     
พรุ่งนี้ที่ไม่มีพี่คอยดูแล



บอกตรงๆว่าพี่ห่วงเป็นห่วงมาก   
ห่วงจนไม่อยากจากเพ็ญแข
อยากจะอยู่ชิดใกล้ให้เทคแคร์ 
เพราะห่วงแท้รักแท้แน่แก่ใจ



จะยอมรับว่านี่เป็นเช่นกรรมเก่า 
ยอมรับว่าคู่เรามันไม่ใช่
อรมีคู่ของอรพี่เข้าใจ      
ที่ทำได้แค่ห่วงใยเท่านั้นพอ



แม้ชาตินี้มิได้เป็นเช่นเนื้อคู่     
หากชาติหน้ามีอยู่อยากจะขอ
ให้ได้รักได้ห่วงใยสมใจรอ     
ขอให้คำที่พี่ขอเป็นความจริง
(หากแม้ว่าเธอก็ปรารถนา)
                                      หลวงจินตกวี