ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

 emo_62

เสียงพิณแคน แว่วผ่าน กังวานล้ำ
เพลงหมอลำ พร่ำมา อุราหม่น
โอ้ละหนอ คลอเคล้า เศร้าสุดทน
ล่องลอยวน ก่นเข้า เผากายี

ดอกอะไร ไหนเล่า เท่าดอกรัก
เฝ้าฟูมฟัก เช้าสาย มิหน่ายหนี
อยู่แห่งหน ด้นดั้น หาทันที
แม้พงพี จักฝ่า มาขานคำ

พิณแคนเร่ง ดีดเป่า เข้าจังหวะ
ทั้งตัวพระ ตัวนาง ต่างคมขำ
มองตัวเรา มอซอ ท้อระกำ
ช้ำแสนช้ำ ต่ำต้อย ข้อยขอลา

ยินพิณแคน แผ่วผ่าน หวานสลับ
หมอกเหมยจับ ซับดิน รินรดหญ้า
พิณแคนสอง หมองตรม ขมอุรา
ปาดน้ำตา เช้าเย็น ลำเค็ญใจ

หรือเวรกรรม ทำเอา เราสะอื้น
รักพังครืน ยืนเหม่อ เก้อไปใหญ่
ความอาภัพ เย้ยหยัน ทุกวันไป
เปรียบฟอนไฟ แผดเผา เถ้าธุลี

นั่งเถียงนา กลางทุ่ง มุงหญ้าแฝก
มองตะแบก โรยร่วง ม่วงเหลือบสี
สิ้นพิณแคน พลัดพราก จบจากมี
สิ้นเดือนปี ทีไร เหมือนใกล้ตาย

พันทอง ขันธวงศ์
๓/๒/๖๔

 emo_62