พิมพ์หน้านี้ - ความการุณย์อันหาที่สุดมิได้

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนถวายพระพร => ข้อความที่เริ่มโดย: วลีลักษณา ที่ 13 ตุลาคม 2020, 08:10:PM



หัวข้อ: ความการุณย์อันหาที่สุดมิได้
เริ่มหัวข้อโดย: วลีลักษณา ที่ 13 ตุลาคม 2020, 08:10:PM
(https://scontent.fbkk2-8.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/121028977_3901210653240205_8044137605939147504_n.jpg?_nc_cat=102&_nc_sid=730e14&_nc_ohc=6h-uXdTqzigAX9TEi9f&_nc_ht=scontent.fbkk2-8.fna&oh=61573a3383f5d069fbc5c8e33a475f8e&oe=5FABD084)

ความการุณย์อันหาที่สุดมิได้
--
ที่ ๑๓ ตุลา ข้ารำลึก
ไทยผนึกจิตน้อมกันพร้อมหน้า
วันที่แผ่นดินฉ่ำด้วยน้ำตา
ล้นลงเจ้าพระยานองวารี
-
ทั้งเหนือใต้สุดเขตประเทศขัณฑ์
พระทรงธรรม์เคยบุกไปทุกที่
เพื่อเยี่ยมเยียนไพร่ฟ้าประชาชี
ความปรานีปรกแน่นทั้งแผ่นดิน
--
เหงื่อของพ่อก่อน้ำฉุ่มฉ่ำหล้า
หลากรินกว่ามหาชลาสินธ์ุ
คลายทุกข์ร้อนทั่วแคว้นปถพิน
จนทุกถิ่นชุ่มฉ่ำเพราะน้ำพอ
--
ทุ่งกุลาร้องไห้เพราะภัยแล้ง
พื้นดินแห้งเกินกว่าทำนาต่อ
เพียงน้ำค้างหว่างค่ำช่วยค้ำกอ
พระทรงก่อแหล่งน้ำจนฉ่ำนา
--
ชนเผ่าเถินเนินดง ธ ทรงเกื้อ
การุณย์เอื้อไปสู่ทุกภูผา
รักยิ่งใหญ่ประดุจสุดนภา
โอบกอดหล้าข้าไทยซึ้งในคุณ

วลีลักษณา
๑๓ ตุลาคม ๒๕๖๓